نقش واسط معنویت سازمانی در رابطۀ رهبری اخلاقی و خودکارآمدی کارکنان (مورد مطالعه: کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد)

یکی از وظایف مدیران و رهبران در هر سازمانی ‌این است که با حفظ و ارتقای سطح خود کارآمدی و اعتمادبه‌نفس کارکنان، حیات سازمانی خود را استمرار بخشند. ‌این مهم زمانی امکان‌پذیر خواهد بود که آن‌ها از عوامل اثرگذار و نیز عوامل تضعیف‌کنندۀ آن مطلع باشند. یکی از مهم‌ترین این عوامل، رهبری اخلاقی است که مورد توجه اندیشمندان عرصۀ مدیریت و سازمان قرارگرفته است. در سازمان‌های آموزشی از جمله دانشگاه ها، رهبری اخلاقی و توجه به معنویت تاثیرات بسیاری بر نگرش و ادراک اعضای سازمان و ‌ایجاد و حفظ اعتمادبه‌نفس و خودکارآمدی کارکنان دارد. هدف مطالعۀ حاضر نیز بررسی نقش واسط معنویت سازمانی در رابطۀ بین رهبری اخلاقی و خودکارآمدی کارکنان دانشگاه فردوسی مشهد است. روش پژوهش ماهیتی پیمایشی کاربردی دارد و جهت جمع‌آوری داده ها از پرس‌شنامه استفاده شد و فرضیه ها با بهره‌گیری از روش مدل سازی معادلات ساختاری مورد آزمون قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می دهد، بزرگ‌ترین ضریب هم‌بستگی مربوط به رابطۀ بین خودکارآمدی و معنویت سازمانی (0.594) و کوچک‌ترین ضریب مربوط به رابطۀ رهبری اخلاقی و معنویت سازمانی (0.546) است. همچنین، قوی‌ترین ضریب اثر مربوط به ضریب اثر رهبری اخلاقی و معنویت سازمانی (0.67) و ضعیف‌ترین ضریب به ضریب اثر رهبری اخلاقی بر خودکارآمدی (0.31) مربوط می‌شود که البته معنادار است. با توجه به تایید اثر رهبری اخلاق‌مدار بر معنویت سازمانی و همچنین، اثر معنویت سازمانی بر خودکارآمدی می‌توان گفت معنویت سازمانی رابطۀ بین رهبری اخلاق‌مدار و خودکارآمدی (اثر غیرمستقیم 0.355) را میانجی‌گری می‌کند.