برّرسی رابطۀ سرمایۀ اجتماعی و اثربخشی فردی کارمندان بانک ها (مورد مطالعه: کارمندان بانک های دولتی شهر سنندج)

مفهوم سرمایۀ اجتماعی یکی از مهم ترین مفاهیمی است که در حوزه های گوناگون، به‌ویژه در حوزۀ سازمانی مورد استفاده قرار گرفته است. برخی از اندیشمندان علوم اجتماعی و رفتاری بر این باورند که سرمایۀ اجتماعی به مثابه یکی از اشکال جدید سرمایه، نقش موثّری در اثربخشی افراد دارد. از این رو، هدف اصلی این مقاله، برّرسی تاثیر سرمایۀ اجتماعی بر اثربخشی فردی کارمندان بانک است. جهت دست‌یابی به این هدف، چهارچوب نظری تحقیق براساس نظریۀ سرمایۀ اجتماعی جیمز کلمن، تنظیم و براساس آن فرضیه های تحقیق مطرح شد. جامعۀ آماری این تحقیق شامل کارمندان بانک شهر سنندج بود که با استفاده از روش نمونه گیری تلفیقی طبقه ای و تصادفی ساده 220 نفر از آن ها انتخاب شد. جهت انجام تحقیق و گردآوری داده ها نیز از روش پیمایشی و ابزار پرسش‌نامه بهره گرفته شد. نتایج به‌دست‌آمده نشان داد که میزان هم‌بستگی بین سرمایۀ اجتماعی و اثربخشی فردی برابر با 458/0 است و متغیّر مستقل «سرمایۀ اجتماعی» به‌تنهایی حدود 21 درصد از تغییرات اثربخشی فردی کارمندان را تبیین می کند. در مورد ابعاد سرمایۀ اجتماعی نیز نتایج بیان‌گر آن است که «اعتماد اجتماعی» دارای بیش‌ترین ضریب هم‌بستگی (416/0) و ضریب تاثیر (291/0) بر اثربخشی فردی است و در اولویت های بعدی نیز به ترتیب، متغیّرهای تبادل نظر و هنجارهای هم‌یاری قرار دارند. بنابراین، نتایج تحقیق نشان می‌دهد که بین سرمایۀ اجتماعی و اثربخشی کارمندان رابطۀ مستقیم و معناداری وجود دارد و سرمایۀ اجتماعی یکی از عوامل موثّری است که در راستای اثربخشی فردی کارمندان بانک، نقش مهمّی را ایفا می کند.