تحلیل ثانویۀ رابطۀ شاخص‌های اقتصادی با نشاط اجتماعی در ایران

هدف از انجام‌دادن پژوهش حاضر، بررسی رابطه شاخص‌های اقتصادی با نشاط اجتماعی در مقیاس کشوری به تفکیک استانی (30 استان) بود که به روش تحلیل ثانویه انجام شد. داده‌های مربوط به نشاط اجتماعی از مطالعه منتظری و همکاران (1391) و داده‌های مربوط به شاخص‌های اقتصادی از نتایج آمارگیری کارگاه‌های صنعتی ١0 نفر کارکن و بیشتر مرکز آمار ایران (1391) اخذ شده بود. به‌منظور تحلیل داده‌ها از تحلیل توصیفی (میانگین، انحراف معیار، حداقل نمره، حداکثر نمره) و تحلیل استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون) استفاده شد. یافته‌ها نشان داد که میانگین شاخص کلی شادکامی 3.43 است و در سطح متوسطی قرار دارد. بیشترین میانگین نشاط اجتماعی با 3.69 به استان زنجان متعلق است و کمترین مقدار این متغیر 3.12 است که به استان یزد تعلق دارد؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ استان زنجان، شادترین استان کشور محسوب می‌شود. علاوه‌ بر این، بر طبق نتایج مشخص شد که بین شاخص‌های اقتصادی مختلف نظیر ضریب جینی، نرخ مشارکت، ارزش افزوده، نرخ اشتغال ناقص، نرخ بیکاری، سرانه تولید، سرانه ارزش افزوده و سهم اشتغال صنعت از کل اشتغال با نشاط اجتماعی رابطه معنا‌دار وجود نداشت؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ به‌رغم تصور عمومی، میزان اثرگذاری شاخص‌های اقتصادی بر نشاط اجتماعی شهروندان ضعیف است و سهم ضعیف آن را در تبیین نشاط اجتماعی می‌توان چنین تشریح کرد که شاخص‌هایی چون اشتغال کامل، نرخ بیکاری پایین، ضریب جینی بالا و مواردی از این دست به تنهایی نمی‌توانند در شادکامی افراد اثر داشته باشند.

Secondary Analysis of the Relationship between Economic Indicators and Social Happiness in Iran

This study aimed to analyze the relationship between economic indicators and social happiness in a secondary analysis of existing data at the national level. Related data to social happiness were obtained from Montazeri, et al. (2012) and related data to economic indicators were obtained from the survey results of industrial workshops with 10 employees and the Statistics Center of Iran (2012). The method of this research is secondary analysis and all data were extracted from the sources of the Statistics Center of Iran and scientificresearch journals. In order to analyze the data, descriptive analysis and inferential analysis (Pearson correlation coefficient) were used. The average of the general happiness index is 3.43 and its maximum and minimum values are 3.69 and 3.12, respectively. Therefore, in general, the average social happiness is at a moderate level. The highest average of social happiness (3.69) belongs to Zanjan province and the lowest value of this variable is 3.12, which belongs to Yazd province. Accordingly Zanjan province is the happiest province in the country. Moreover, in response to the main question of this research, it can be said that there is not a significant relationship between economic indicators such as Gini coefficient, participation rate, value added, underemployment rate, unemployment rate, per capita production, value added per capita, and the share of industry employment in the total industry with social happiness. Contrary to the common belief, the impact of economic indicators on the social happiness of citizens is weak and its weak contribution to explaining social happiness can be explained that indicators such as full employment, low unemployment rate, high Gini coefficient etc. cannot affect people’s happiness alone.