ارزیابی کیفیت دانشگاه‌های ایران از بعد اجتماعی - فرهنگی

پژوهش حاضر یک مطالعه کیفی پدیدارشناسانه است که با هدف ارزیابی کیفیت دانشگاه‌های ایران از بعد اجتماعی فرهنگی انجام شد. مشارکت‌کنندگان در این مطالعه 21 نفر از دانشجویان و اعضای هیئت‌علمی دانشگاه کردستان، دانشگاه علامه طباطبائی، دانشگاه تهران و دانشگاه سیستان و بلوچستان بودند که به‌صورت هدفمند انتخاب شدند و با آن‌ها مصاحبه شد. همچنین اعتبار و روایی داده ها با استفاده از روش بازبینی مشارکت‌ کنندگان در پژوهش ارزیابی شد. دادهﻫﺎی حاصل نیز ﺑا استفاده از روش ﺗﺤﻠﯿﻞ محتوای استقرایی براساس پارادایم تفسیریبرساختی تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که این موسسات کیفیت مناسبی در حوزه اجتماعی فرهنگی ندارند و مشکلات اجتماعی فرهنگی دانشگاه‌ها با دو عامل در ارتباط است که عبارت‌اند از: عوامل سازمانی (کم‌توجهی به دموکراسی، صلح‌محورنبودن و بی‌توجهی به تربیت شهروند جهانی، فضامندنبودن دانشگاه، فعال‌نبودن انجمن‌های صنفی/ علمی) و عوامل فردی (آگاهی محدود جامعه و بی‌توجهی به علم، مشخص‌نبودن فلسفه زندگی، روحیات فردی متضاد با محیط آکادمیک، بی‌توجهی به تفاوت‌ها، کم‌رنگ‌شدن دین اسلام، تهاجم فرهنگی). همچنین به‌منظور حل مشکلات مذکور راهبردهایی از قبیل توسعه کرسی آزاداندیشی، تعامل فرهنگیاجتماعی با دانشگاه‌های جهان اسلام، ترسیم سند چشم‌انداز فرهنگی، شناسایی و سازماندهی نخبگان علمی ارائه شده است.

Assessing the quality of Iranian universities from a socio-cultural perspective

This study was conduct as a phenomenological qualitative research with the aim of evaluating the quality of Iranian universities from a sociocultural perspective. Participants in this study were 21 students and faculty members of Kurdistan University, Allameh Tabatabai University, Tehran University, and Sistan and Baluchestan University who were purposefully selected and interviewed. The validity and reliability of the data were evaluated using review method of the participants in the study. The obtained data were also analyzed using inductive content method based on interpretiveconstructive paradigm. The results showed that these institutions are not of good quality in sociocultural field and that the sociocultural problems of universities are around two factors: Organizational factors (lack of attention to democracy, lack of peace and ignoring the education of global citizens, lack of space in the university, inactivity of trade unions / scientific associations), and individual factors (limited awareness of society and negligence of science, lack of a clear philosophy of life, individual spirits contrary to the academic environment, ignoring differences, fading of the religion of Islam, and cultural invasion). Moreover, in order to solve the mentioned problems, such strategies were presented as developing a freethinking sessions, culturalsocial interaction with the universities of the Islamic countries, making a cultural vision document, and identifying and managing scientific elites.