انگیزش کارکنان به‌عنوان راهبردی برای ارتقای تا‌ب‌آوری سازمانی(مورد مطالعه: شرکت برق منطقه‌ای خراسان)

دستیابی به موفقیت پایدار و بقا در شرایط چالشی کسب‌وکار امروزی به توانایی کارکنان و سازمان‌ها در مواجهه با بحران‌ها و بازگشت به شرایط عادی بستگی دارد. ایجاد انگیزه و رفع بی‌تفاوتی کارکنان یکی از وظایف مهم سازمان‌ها در مسیر تاب‌آورکردن کارکنان و متعاقب آن، سازمان است. پژوهش حاضر با هدف ارائۀ مدلی برای بی‌تفاوتی سازمانی کارکنان به‌عنوان مانعی اساسی در این مسیر به روش آمیختۀ اکتشافی انجام گرفت. در این راستا، در مرحلۀ کیفی تحقیق از تکنیک دلفی و در مرحلۀ کمّی از مدل‌سازی معادلات ساختاری استفاده شد. نمونۀ آماری تحقیق 18 نفر خبره با استفاده از روش نمونه‌گیری غیراحتمالی قضاوتی در بخش کیفی و 211 نفر از کارکنان برق منطقه ای خراسان به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده در بخش کمّی بودند. برطبق نتایج تحقیق، چهار عامل اصلی و 20 عامل فرعی بی تفاوتی سازمانی برمبنای نظر خبرگان شناسایی شدند که پس از اعتبارسنجی مدل به‌دست‌آمده با استفاده از مدل‌سازی معادلات ساختاری در چهار عامل اصلی و 19 عامل فرعی تایید شدند. همچنین نتایج حاکی از این بود که عامل سازمانی دارای بیشترین تاثیر بر بی‌تفاوتی کارکنان است و عوامل شغلی، فردی، و مدیریتی در جایگاه‌های بعدی قرار دارند. سایر نتایج نشان داد ضعف و ناکارآمدی سیستم ارزشیابی عملکرد، ادراک بی‌عدالتی و ضعف در مهارت‌های ارتباطی مدیران، مهم‌ترین عوامل فرعی در بروز این پدیده از دیدگاه کارکنان محسوب می‌شوند.

Employees’ Motivation: A Strategy for Promoting Organizational Resilience (Case Study: Khorasan Regional Electricity Company

Achieving sustainable success and survival in today’s challenging business conditions depends on the ability of employees and organizations to cope with crises and return to normality. Motivating and eliminating employees’ indifference is one of the important duties of organizations, so that employees’ resilience, in turn, leads to organizational resilience. This study aims to design the model of employees’ organizational indifference as a major obstacle to achieve resilience. The exploratory mixed method was used. In the qualitative step of the research, Delphi method was used, and structural equation modeling was used in the quantitative step. In the qualitative step, the statistical sample of the research encompassed 18 experts using judgmental sampling, and in the quantitative step it included 211 employees of Khorasan Regional Electricity Company using simple random sampling. Based on the findings, four main factors and 20 subfactors of organizational indifference were identified from the experts’ points of view. Then, four main factors and 19 subfactors were confirmed after testing and validating the obtained model by structural equation modeling (SEM). In addition, the results showed that the organizational factor would have the greatest impact on employee indifference and occupational, personal, and managerial factors would be in the next positions. The results also showed that the weakness and inefficiency of performance evaluation system, perception of injustice and the weakness in managers’ communication skills were respectively the most important subfactors of organizational indifference from the employees’ points of view.