نقش ازن در درمان زخم‌ های مزمن

مطالعات اخیر نشان داده‌اند که شیوع زخم مزمن در جوامع در حال افزایش است. این بیماری همه ساله تعداد زیادی از افراد را مبتلا ساخته و به علت سختی درمان بار اقتصادی و اجتماعی قابل توجهی برای جوامع دارد. روند پیر شدن جمعیت‌ها و بیماری‌های مرتبط با سالمندی مانند دیابت، بیماری‌های شریانی و وریدی و تروماها علت اصلی این افزایش است. نقش ازن در درمان زخم‌های مزمن از سال‌ها پیش مطرح شده و مطالعاتی در این زمینه به انجام رسیده است. ازن، فرم 3 اتمی اکسیژن گازی بی‌رنگ با بویی تند بوده که اولین بار در جنگ جهانی اول برای مقاصد درمانی در پزشکی مورد استفاده قرار گرفت. در آن زمان از این گاز جهت درمان گانگرن گازی در سربازان آلمانی مورد استفاده قرار گرفت. از آن زمان تا کنون روز به روز بر ارزش این ماده برای درمان بیماری‌ها افزوده می‌شود. در پزشکی این ماده عمدتاً به‌صورت مخلوط با اکسیژن و با غلظت‌های پایین مورد استفاده قرار می‌گیرد. تحقیقات نشان داده‌اند که این ماده با افزایش اکسیژن ناحیه‌ای، تحریک تولید فاکتورهای رشد، کنترل فرایندهای التهابی و نیز ایجاد اتساع عروقی در درمان تعدادی از بیماری‌ها نقش دارد. مکانیسم‌های دخیل در عملکرد ازن روی بافت‌های زنده می‌تواند در تسریع ترمیم زخم‌های مزمن توسط ازن نقش داشته باشد. با توجه به اینکه زخم‌های مزمن روند درمانی سخت و طولانی دارند، جست و جو برای یافتن راه‌های درمانی جدید اهمیت شایانی دارد.