درآمدی بر نام و نشان‌سازی ملّی

نام و نشان منشا اولیه تمایز در هر موجودی است؛ انسان‌ها در بدو تولد با نامی که برایشان برگزیده می‌شود هویت می‌یابند، سازمان‌ها معمولاً قبل از ایجاد نام‌گذاری می‌شوند و سپس به ثبت می‌رسند‌ و برای هر محصولی که تولید می‌کنند نامی انتخاب کرده و سپس آنرا وارد بازار می‌نمایند. کشورها، شهرها و مناطق نیز دارای نام و نشان هستند، البته این موضوع چیز جدیدی نیست. نام و نشان با ارزش‌ترین دارایی و جایگاه در دنیا محسوب می‌شود، جایگاهی در گوشه ذهن مشتری که به معنی تعهد صاحب نام و نشان در ارایه ارزش به مشتریان در ازای دریافت‌های مادی و معنوی است. نام و نشان قابلیت بازار‌سازی هر موجودیت را از طریق توسعه فرصت‌های صادراتی و سرمایه‌گذاری افزایش می‌دهد؛ حال این موجودیت می‌تواند یک فرد، کالا، خدمت و حتی یک شهر یا یک کشور باشد. جهانی‌سازی به این معنا است که کشورها برای جلب نظر، توجه، احترام و اعتماد سرمایه‌گذاران، گردشگران، مصرف‌کنندگان، مهاجران، فرهیختگان، رسانه‌های جهانی و پذیرش از سوی سایر دولت‌ها در رقابتی سخت با یکدیگر قرار می‌گیرند. به تعبیری جهانی‌سازی تلاش همه ملت‌ها و کشورها به کسب بیشترین منابع و منافع مادی و معنوی در عرصه جهانی است. هر کشوری می‌خواهد در این رقابت بسیار سخت به نوعی باعث بهبود اوضاع خویش شود، مثلاً وضعیت گردشگری را ارتقا داده و سرمایه‌گذاران را به سرمایه‌گذاری در کشور دعوت کند. بنابراین یک نام و نشان ملی مثبت، مزیت رقابتی و به عبارت بهتر هویت رقابتی برای یک کشور فراهم می‌نماید.