رابطه بین رضایت شغلی و فرسودگی شغلی پرستاران

مقدمه: رضایت و فرسودگی شغلی پرستاران دو مولفه مهم در مراکز بهداشتی درمانی می باشد. با توجه به اینکه اکثریت کارکنان شاغل در بیمارستانها را پرستاران تشکیل می دهند وضعیت این دو متغیر مهم سازمانی رابطه مستقیمی با کیفیت خدمات پرستاری و به تبع آن سامت افراد جامعه و همچنین تاثیر بسزایی درتحقق اهداف این موسسات دارد. روش کار: این مطالعه توصیفی-تحلیلی درسال 1394 برروی 299 نفر از پرستاران مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی همدان باروش نمونه گیری تصادفی طبق های ازنوع نسبتی انجام شد. ابزارگردآوری داده ها شامل دوپرسشنامه رضایت شغلی مینه سوتا و فرسودگی شغلی ماساچ بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و آزمون های ضریب همبستگی پیرسون ورگرسیون چندمتغیره به روش گام به گام انجام شد. یافته ها: رضایت شغلی پرستاران درسطح متوسط و فرسودگی شغلی آنها در سطح پایینی بود. بین رضایت شغلی و خستگی عاطفی، رضایت شغلی و مسخ شخصیت پرستاران همبستگی منفی و معنا داری (664/p>0/01،-r = 0 و 503/p>0/01،-r = 0) وجود داشت. بین رضایت شغلی وکاهش موفقیت فردی پرستاران همبستگی مثبت و معنا داری (449/p>0/01،r =0) وجود داشت. مولفه های رضایت بیرونی و رضایت درونی تببین کننده (44 % و 20 %) از واریانس خستگی عاطفی و کاهش موفقیت فردی بودند. مولفه رضایت درونی تببین کننده (26 %) از واریانس مسخ شخصیت بود. نتیجه گیری: مولفه های رضایت شغلی پیش بینی کننده فرسودگی شغلی پرستاران بود. از اینرو سیاست گذاران سیستم های بهداشتی درمانی می توانند با توجه بیشتر به عواملی که باعث افزایش رضایت شغلی پرستاران می شود میزان فرسودگی شغلی را در آنها کاهش دهند.