تاثیر آموزش مهارت‌های ارتباط با بیمار به روش ایفای نقش بر خودکارآمدی دانشجویان پرستاری

مقدمه: آموزش مهارت های ارتباط حرفه ای می تواند در توسعه خودکارآمدی فراگیران موثر باشد. در آموزش ارتباط با بیمار بر استراتژی های فعال و دانشجو محور مانند ایفای نقش، تاکید بیشتری شده است. ازاین رو مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزشِ ارتباط با بیمار به روشِ ایفای نقش، بر خودکارآمدی دانشجویان پرستاری انجام شد.روش کار: این مطالعه نیمه تجربیِ دوگروهی، با طرح قبل و بعد انجام شده است. از بین 15 گروه از دانشجویانی که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، به صورت تصادفی، چهار گروه به روش ایفای نقش (32 نفر) و چهار گروه به روشِ آموزش روتین (32 نفر) انتخاب شدند. دانشجویان، پرسش نامه خودکارآمدی sherer را در ابتدا و انتهای مطالعه کامل کردند. مداخله شامل برنامه آموزشی ارتباط با بیمار بود که به روشِ ایفای نقش در دوره کارآموزیِ فراگیران اجرا شد. داده ها با نرم افزار spss نسخه 16 و با سطح معنی داری 95% تجزیه وتحلیل شد.یافته ها: دانشجویانِ گروه ایفای نقش و گروه کنترل از نظر ویژگی های فردی با یکدیگر مشابه بودند. اگرچه نمرات خودکارآمدی دانشجویانِ گروه کنترل در ابتدای ورود به مطالعه از گروه ایفای نقش بیشتر (p<0/05) بود، پس از تعدیل نمرات بدو ورود، آزمون واریانس مشترک، پیشرفت قابل ملاحظه ای در نمره خودکارآمدی دانشجویانِ گروه ایفای نقش نشان داد (p<0.001).نتیجه گیری: به کارگیری روش آموزشی ایفای نقش در مقایسه با روش آموزش سنتی، می تواند به ارتقای خودکارآمدی دانشجویان پرستاری کارشناسی منجر شود.