تبیین ژئوپلیتیک بستر وبنیان های تروریسم در سیستان وبلوچستان

شهرهای جنوب خاوری ایران به لحاظ بنیادهای فرهنگی اختلاف‌های زیادی با مرکز کشور دارند و از جنبه اقتصادی نیز یکی از کم برخوردارترین مناطق کشور را شکل داده اند. در حالی که زاهدان میان 30 مرکز استان، بیشترین فاصله را با مرکز سیاسی (1605 کیلومتر) کشور دارد، چابهار و کنارک نیز دورترین شهرستان‌های کشور به تهران هستند؛ این در حالی است که متوسط فاصله سکونتگاه‌ها در استان سیستان و بلوچستان 61 کیلومتر است که بیش از سه برابر متوسط ملی است. موقعیت جغرافیایی و انزوای آن نه تنها ارتباطات شهرهای جنوب خاوری را با دیگر مناطق کشور کاهش داده بلکه باعث تسریع ارتباطات برون‌مرزی ساکنان آن شده است که این مسئله می‌تواند مورد سوء استفاده قدرت‌های منطقه ای و فرا منطقه ای قرار گیرد و زمینه‌ساز بروز حوادث تروریستی در منطقه باشد. علاوه بر این بروز حوادث تروریستی در شهرهای جنوب خاوری ایران می‌تواند دارای بسترها و بنیان های فرهنگی؛ اقتصادی و طبیعی نیز باشد. این پژوهش با روش توصیفی – تحلیلی بر پایۀ مطالعه منابع کتابخانه ای به منظور بررسی و تبیین بسترهای تروریسم شهری در جنوب خاوری جمهوری اسلامی ایران صورت پذیرفته است. بر اساس یافته‌های پژوهش؛ دخالت قدرت‌های منطقه ای و فرا منطقه ای (آمریکا، عربستان و رژیم صهیونیستی) و منافع آن‌ها با دست‌آویز قرار دادن بنیادهای فرهنگی (مذهب، زبان و بافت اجتماعی)، بنیادهای طبیعی (موقعیت جغرافیایی، توپوگرافی و انزوای جغرافیایی) و بنیادهای اقتصادی (توسعه نامتوازن و ضعف بنیادهای زیستی) منطقه بلوچ‌نشین عامل اصلی بروز اعمال تروریستی در شهرهای جنوب خاوری ایران است.