الگوی دیالکتیکی گذار ب مگرایی منطق‌ای در غرب آسیا

در حوزه مطالعات منطقه ای، تلاش های توامان تئوریک و عملی برای همگرایی منطقه ای در میان کشورهای اروپایی و نیز کشورهای آسیای جنوب شرقی، منجر به پیشتازی همگرایی های در سطح نظام منطقه ای نسبت به نظام بین المللی گردید. این در حالی است که در سایر مناطق به ویژه غرب آسیا روندهای همگرایی عمدتا با ناکامی روبه رو بود است. حال سوال این جاست که علت موفقیت برخی از مناطق در همگرایی و عقیم ماندن تلاش برخی از دیگر مناطق در این زمینه چیست؟ به طور خاص، چرایی ناکامی کشورهای غرب آسیا در رسیدن به همگرایی منطقه ای از کجا ناشی می شود؟ در پاسخ به این سوال و با استفاد از روش توصیفی -تحلیلی و بهره گیری از رهیافت تحلیل منظومه ای، فرضیه تحقیق اینگونه صورت بندیشده است که مسئله همگرایی در غرب آسیا در گرو یک الگوی دیالکتیکیِ چهاربُعدی است که بتواند تمامی خلاها ی موجود را پوشش داد و زمینه های لازم را برای گذار به همگرایی میان بازیگران منطقه فراهم آورد. الگوی یادشد دربرگیرنده ابعاد کارگزارانه و ساختاری کنشگری بازیگران در منطقه غرب آسیا بوده و مشتمل بر مولفه های بینشی وانگیزشی، ساختاری و محیطی است. بدیهی است با تنظیم و مدیریت ابعاد 4 گانه مدل دیالکتیکی (ابعاد کارگزارانه شامل بینش ها و انگیزش های رهبران غرب آسیا، ابعاد ساختاری درون و برون منطقه ای در غرب آسیا و نیز ساختارهای محیطی و بین المللی)، می توان از پویش های واگرایانه در منطقه غرب آسیا کاست و بازیگران سیاسی این منطقه را به سمت همگرایی سوق داد. بدیهی است گذار به همگرایی نیازمند بهبود هر کدام از ابعاد 4 گانه و مولفه های مرتبط به آنها (به شکل مرتبط و دیالکتیکی) است. بنابراین، توجه به یکی از ابعاد و نادیده گرفتن دیگری، مد، همگرایی در غرب آسیا را ناشام می سازد

the dialectical pattern of the transition to regional convergence in west asia

more than two decades of successful experience of the european union and its member states. in the face of the problems and challenges ahead and the increase of its power by accumulating power in a transnational institution, it has acted as an important catalyst and incentive to direct other countries and world powers in shaping the process of regional convergence. however, the question is what is the reason for the success of some regions in converging and the futility of the efforts of some other regions in this field? in particular, why do west asian countries fail to benefit from regional convergence? the research hypothesis is that the success of convergence in west asia depends on a four-dimensional model that can fill all the gaps and provide the necessary grounds for the transition to convergence among regional actors. the mentioned production model includes all four areas of vision (belief), motivation, structure and environment of actors’ actions and by distinguishing between the world of actor’s cognition and the world of his motivations and personality traits - which are other psychological components such as feelings, experiences, emotions and .. also seeks to shed light on both human-centered sources influencing human actor’s actions, in parallel with the study of environmental and structural components.