بن‌مایه های اصلی قدرت نظام سیاسی در نگاه علوی

فلاسفه معتقدند عوامل محدثه با عوامل مبقیه همزادند (عواملی که در ایجاد امری دخیل هستند، موجب استمرار وجودی آن می‌شوند). هر بنایی با همان عناصری که به پا داشته شده است با همان عوامل به حیات خود استمرار می‌دهد. در تاریخ تمدن و اندیشه اسلامی دوران چهار سال و نه ماه حکومت امام علی(ع) منشوری الهام‌بخش و الگویی قابل تاسی برای بازیافت مدنیت اسلامی مبتنی‌بر آموزه‌های اصیل دینی است. مشی حکومتی حضرت بن مایه اصلی هنجارسازی در ابتنای مدنیت مدرن اسلامی است. پس از ایجاد نظام اسلامی، رصد و واپایش دائمی برای بقای عوامل مبقیه و عدم رخنه عوامل بنیان افکن، ضرورت تام دارد. مولفه‌های حکومت علوی مبتنی‌بر دیانت (هستی‌شناسی ربانی)، حکمت (استحکام و سداد در قول و فعل)، عقلانیت (شناخت‌شناسی واقع‌گرایانه و رئالیستی)، عدالت (نگاه متوازن به جامعه انسانی بدون نگاه مضیق گزینشی) و ملت و توده اجتماع و سواد اعظم (رضایت‌مندی اکثریت، به رسمیت شناختن افکار عمومی و...) است. منشور حکومتی حضرت علی(ع) مشحون از عوامل فوق است. تنها دلیل عدم‌استمرار آن حکومت الهی و ربانی سست‌شدن همکاری ملی و عدم حکمت در تعدادی از کارگزاران بود که حامل دیانت واقعی و عقلانیت قویم دینی نبودند و زمینه فروپاشی ظاهری حکومت علوی را فراهم کردند. بازخوانی این مولفه‌ها و بومی‌سازی آن‌ها در شرایط مخاطره‌آمیز زمان حاضر، ضمانت ایجاد استحکام نظام جمهوری اسلامی است تا حیات پربرکت آن به فرجام خوش تاریخ و پروژه الهی و جهانی مهدویت متصل گردد.