بررسی اهمیت رادیوگرافی پس از جااندازی دررفتگی قدامی شانه

سابقه و هدف: در رفتگی مفصل شانه، شایع ترین در رفتگی مفصلی بدن است. این دررفتگی در 2 دوره از زندگی، بیش ترین شیوع را دارد. در مردان بین 20 تا 30 سال به علت تروما و فعالیت های ورزشی افزایش می یابد و در خانم های بین 60 تا 80 سال معمولاً به علت سقوط، افزایش می یابد. هدف این مطالعه بررسی تعیین فراوانی رادیوگرافی غیرنرمال پس از جااندازی دررفتگی قدامی شانه بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی یک ساله، 236 بیمار با در رفتگی قدامی شانه بدون عارضه مراجعه کننده به بیمارستان امام رضا مشهد مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به سن، جنس، مکانیسم آسیب، رادیوگرافی قبل از جااندازی و نتایج تفسیر آن، نتیجه جااندازی و بلافاصله انجام گرافی شانه به دنبال جااندازی، نتیجه گرافی پس از جااندازی پس از تفسیر، سمت دررفتگی و روش جااندازی ثبت گردید. یافته ها: میانگین سنی بیماران 22/13±81/31 سال بود که 210 نفر (0/89%) مذکر و 26 نفر (0/11%) مونث بودند. دررفتگی قدامی در 116 بیمار (2/49%) شانه سمت راست و در 120 بیمار (8/50%) شانه سمت چپ بود. دررفتگی خود به خودی (9/61%) بیش ترین مکانیسم دررفتگی بود. بیش ترین روش جااندازی اکسترنال روتیشن (4/46%) بود. معاینه قبل و بعد از جاندازی در همگی 236 فرد و تفسیر گرافی پس از جااندازی در تمام بیماران مورد مطالعه، نشان دهنده اصلاح دررفتگی قدامی شانه بود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که رادیوگرافی بعد از جااندازی دررفتگی قدامی شانه، ضروری نیست.