آیا اعمال میدان الکترومغناطیس پالسی در ناحیه کمری-لگنی زنان یائسه استئوپروتیک، بر فعالیت نورون‌های حرکتی عضلات سولئوس و گاستروکنمیوس موثر است؟ با تاکید بر بررسی تغییر منحنی فراخوانی رفلکس H

هدف: اعمال میدان های الکترومغناطیسی پالسی (pulsed electromagnetic fields, pemfs) در زنان استیوپروتیک اولیه در افزایش بیومارکرهای سنتز استخوان و کاهش دامنه و سرعت نوسانات مرکز فشار موثر بوده است. در مطالعه حاضر به منظور بررسی نقش احتمالی این میدان ها بر پاسخ های عصبیعضلانی، اثر آنی اعمال میدان الکترومغناطیسی پالسی در ناحیه کمریلگنی بر منحنی فراخوانی رفلکس h عضله سولئوس و گاستروکنمیوس در زنان یائسه استئوپروتیک بررسی شد.مواد و روش ها: برای بررسی اثر آنی اعمالpemf ، 22 زن یائسه ی استئوپروتیک (4865 سال) داوطلبانه در مطالعه وارد شدند و به صورت تصادفی در دو جلسه اعمال pemf و پلاسبو (دستگاه مگنت خاموش) شرکت کردند. میدان الکترومغناطیس پالسی با فرکانس 30هرتز، شدت 40گوس و مدت 45 دقیقه در ناحیه کمریلگنی) اعمال شد. جهت از بین رفتن اثر احتمالی یک جلسه اعمال میدان الکترومغناطیس پالسی، بین جلسات پلاسبو و اعمال میدان مغناطیسی، یک هفته فاصله در نظر گرفته شد. قبل و بعد از جلسات، منحنی فراخوانی رفلکس h عضلات سولئوس و گاستروکنمیوس ثبت شد و دامنه، شدت تحریک و زمان تاخیر مربوط به پاسخ h ابتدایی، حداکثر و انتهایی تعیین شد.یافته ها: بعد از اعمال 45 دقیقه pemf، میانگین شدت تحریک لازم جهت ظهور h ابتدایی در عضله سولئوس و گاستروکنمیوس به ترتیب 48/0 و 55/0 میلی آمپر کاهش پیدا کرد (5/0>p ). میانگین تاخیر مربوط به ظهور h ابتدایی در عضله سولئوس و گاستروکنمیوس به ترتیب 01/2 و 67/1 میلی ثانیه کاهش پیدا کرد (5/0>p). میانگین دامنه ی قله به قله مربوط به h ماکزیمم نیز در عضله سولئوس و گاستروکنمیوس در مقایسه با جلسه پلاسبو افزایش پیدا کرد (5/0>p).نتیجه گیری: بلافاصله پس از اعمال pemf تسهیل در پاسخ رفلکس h دو عضله تند و کند انقباض سولئوس و گاستروکنمیوس مشاهده شد. در هر دو عضله بعد از اعمال میدان الکترومغناطیس پالس، با کاهش شدت تحریک متناظر با پاسخ آستانه و پاسخ حداکثر و هم چنین کاهش در زمان تاخیر مربوط به ظهور h، منحنی های فراخوانی دو عضله به سمت چپ جابه جا شد که می تواند نشانگر تسهیل فعالیت نورون های حرکتی آلفا در سطح نخاع باشد