رویکرد فارماکوژنومیک در درمان دیابت نوع 2

هدف: دیابت نوع 2 (t2d) یک اختلال مزمن در نتیجه تعامل عوامل ژنتیکی و محیطی است که باعث افزایش قند خون می‌شود. دستورالعمل‌های مبتنی بر شواهد برای مدیریت دیابت عمدتاً بر اساس تغییر سبک زندگی، کنترل عوامل خطر و مدیریت سطح گلوکز خون می‌باشد. اگرچه در طول زمان داروهای ضد قند خون بسیاری ایجاد شده‌اند، اما درمان دیابت نوع 2 باید بر اساس مشخصات فردی هر بیمار باشد. مطالعه مروری حاضر، بررسی تغییرات ژنتیکی که ممکن است مسئول یک پاسخ درمانی رایج در دیابت باشد را مورد هدف قرار می‌دهد.مواد و روش‌ها: درمان دیابت نوع 2 از دیدگاه رویکرد فارماکوژنومیک با جست‌وجوی مطالعات مرتبط در پایگاه‌های اطلاعاتی مانند pubmed، scopus، web of sciences و scholar مورد بحث قرار گرفته است.یافته‌ها: از بین داروهای مورد استفاده در درمان دیابت نوع 2، ارتباط شش دارو از جمله متفورمین، سولفونیل اوره، مگلیتنید، مهارکننده‌های dpp4، مهارکننده‌های sglt2 و thiazolidinedione rsquo;s با ژن‌های شایع موثر در پاسخ‌دهی این داروها معرفی گردید.نتیجه‌گیری: مطالعات فارماکوژنومیک نقش تغییرات ژنومی افراد در اثربخشی و ایجاد سمیت دارویی را بررسی می‌کند. کشف عوامل تعیین‌کننده ژنتیکی که می‌توانند پاسخ گلایسمی را تعدیل کنند، ممکن است راهی نوین برای مکانیسم درمان دیابت نوع 2 را فراهم کند و در نهایت توسعه درمان فرد‌محور را پیش ببرد. تشخیص زود‌هنگام و روند درمانی مناسب نیز می‌تواند شدت دیابت و عوارض مرتبط با آن را کاهش دهد.

Pharmacogenomic approach in type 2 diabetes treatment

Introduction: Type 2 diabetes (T2D) is chronic health caused by the interaction between genetic and environmental factors that results in high blood glucose. The evidencebased guidelines for diabetes management are mainly based on lifestyle changes, control of risk factors, and the management of blood glucose levels. Although numerous antidiabetic agents have been developed over time, T2D treatment should be based on the patient #39;s genomic characteristics. In the present study, we review genetic variations that may be responsible for a common therapeutic response in diabetes.Materials and Methods: The treatment of T2D is discussed in the perspective of a pharmacogenomic approach by searching for related studies on PubMed, Scopus, Web of Sciences (WoS), and Scholar databases.Results: Among the antidiabetic drugs used in T2D treatment, the association of six drugs, including metformin, sulfonylurea, meglitinide, DPP4 inhibitors, SGLT2 inhibitors, and Thiazolidinedione #39;s with commonly related genes in responding to the drugs was found among the studies.Conclusion: Pharmacogenomics studies investigate the role of genomic variations in drug efficacy and toxicity. The finding of genetic factors that modulate the glycemic response may provide a new way to T2D treatment and may ultimately advance the development of precision medicine therapy. Early diagnosis and appropriate treatment can reduce the severity of diabetes and its related complications.