اثرات تزریق اکسی‌توسین به دو روش مقطعی و مداوم روی مدت زمان لیبر و پیامدهای مادری و نوزادی در زایمان طبیعی

هدف: در مطالعات متعددی نشان داده شده است که استفاده طولانی‌مدت از اکسی‌توسین برای اینداکشن یا تقویت لیبر می‌تواند باعث کاهش تاثیر اینداکشن و افزایش میزان عوارض شود. در این مطالعه، تاثیر قطع زودرس اکسی‌توسین در برابر ادامه آن در طی فاز فعال زایمان، بر طول مدت لیبر و ریسک سزارین و پیامدهای مادری و نوزادی بررسی شد.مواد و روش‌ها: در این مطالعه، 140 بیمار با سن حداقل 14 و حداکثر 40 سال (میانگین 94/ 26سال) مورد بررسی قرار گرفتند. به بیماران 10 واحد اکسی‌توسین در 1000 سی‌سی رینگر انفوزیون شده، با میزان mu/min 2 آغاز و mu/min 2 هر 15 دقیقه افزایش داده شد تا میزان انقباضات رحمی به 5-3 انقباض در 10دقیقه یا حداکثر دوز به mu/min 32 برسد. در آغاز فاز فعال (دیلاتاسیون 4سانتی‌متر) بیماران به 2 گروه تقسیم شدند. در یک گروه اکسی‌توسین تا زمان زایمان ادامه یافته و در گروه دیگر در ابتدای فاز فعال اکسی‌توسین قطع گردید.یافته‌ها: تفاوت معنی داری بین طول مدت فاز فعال، نمره اپگار، میزان سزارین، پذیرش در nicu و تب بعد از زایمان بین دو گروه وجود نداشت. همچنین بین بروز ضربان قلب غیر طبیعی جنین و نیز خونریزی پس از زایمان در دو گروه تفاوتی دیده نشد. تنها طول مدت لیبر در گروه انفوزیون مقطعی اکسی‌توسین نسبت به گروه انفوزیون مداوم بیش‌تر و از نظر آماری معنی‌دار بود.نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که تداوم دریافت اکسی‌توسین سبب کوتاه‌تر کردن طول دوره زایمان و به تبع آن کاهش عوارض احتمالی ناشی از طولانی شدن زمان می شود.

Effects of intermittent and continuous injections of oxytocin on labor time and maternal and neonatal outcomes in normal delivery

Introduction: Several studies have shown that longterm use of oxytocin for inducting or enhancing labor can reduce the efficacy of induction and increase the rate of complications. The aim of this study was to compare the effect of intermittent and continuous injection of oxytocin on labor time and maternal and neonatal outcomes in normal delivery.Materials and Methods: In this study, 140 patients with an age range of at least 14 and a maximum of 40 years (mean 26.94) were studied. Patients received 10 units of oxytocin at 1000 cc of ringer, initiated at a dose of 2 mU/min, and 2 mU/min was increased every 15 minutes to achieve uterine contractions of 3 to 5 contractions in 10 minutes or a maximum dose of 23 mU/min. At the beginning of the active phase (dilatation 4 cm), the patients were divided into 2 groups. In one group, oxytocin continued until delivery, and in the other group at the beginning of the active phase, oxytocin was discontinued.Results: No significant differences were found between intermittent and continuous oxytocin injected groups in the duration of active phase and Apgar score, cesarean section, admission to NICU and postpartum fever. Also, there was no relationship between the incidence of abnormal heartbeat and postpartum hemorrhage the method of oxytocin admistration. Only the duration of labor in the intermittent group was significantly higher than the continuous infusion group.Conclusion: This study demonstrates that continuous injections of oxytocin shorten the length of delivery, and consequently reduce the possible complications caused by prolonged time of injection.