بررسی عوارض کاتترهای سابکلاوین و ژوگولار در بیماران دیالیزی

مقدمه: جهت استفاده از وریدهای بزرگ بدن، وریدهای ساب کلاوین و ژوگولار بیشترین کاربرد را داشته و در اکثریت موارد از آنها استفاده می‌شود. از آنجایی‌که مزایا و معایب هر کدام از این دو روش کاتترگذاری مشخص نیست، این مطالعه جهت بررسی عوارض روش‌های کاتترگذاری ساب کلاوین و ژوگولار در بین بیماران دیالیزی انجام شده تا روش بهتر را مشخص نماید. مواد و روش‌ها: این پژوهش به‌صورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی کلیه بیماران دیالیزی نیازمند به کاتتر وریدی که در نیمه اول سال 90 به بیمارستان امام حسین (ع) مراجعه و رضایت شرکت در طرح را داشته انجام شده است. در این مطالعه بیماران به‌صورت تصادفی ساده به دو گروه مداخله (کاتتر ژوگولار) و گروه کنترل (کاتتر ساب کلاوین) تقسیم شده و پس از انجام اقدامات اولیه، در اتاق عمل به‌روش استاندارد برای آنها کاتتر وریدی گذاشته شد. سپس عوارض این شانت‌گذاری مثل عفونت،‌ هموتوراکس، پنوموتوراکس 1، 6، 12، 24 و 48 ساعت بعد از عمل بررسی گردید. در این مطالعه از 136 بیمار مورد بررسی،‌ 72 بیمار (9/52%) در گروه مداخله و مابقی در گروه کنترل قرار گرفتند. نتایج: از نظر میانگین بروز عفونت،‌ در گروه مداخله 3/5±9/6 بیمار و در گروه کنترل 1/6±3/7 بیمار دچار عفونت شدند که تفاوت معناداری با هم نداشتند. درخصوص میانگین بروز هموتوراکس در گروه مداخله 5/2 ± 2/4 بیمار و در گروه شاهد 1/4 ± 4/6 بیمار دچار این عارضه شدند که به‌طور معناداری در گروه کنترل بیشتر بود (003/0p < ). همچنین درخصوص بروز عارضه پنوموتوراکس میانگین بروز در گروه مداخله 7/6 ±7/10 بیمار و در گروه کنترل 2/7 ± 5/12 بیمار بود که تفاوت معناداری بین آنها دیده نشد. همچنین این مطالعه نشان داد سرعت عمل جراحی در گروه مداخله به‌طور معناداری از گروه کنترل بیشتر بوده است (05/0p < ). نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که هر چند از هر دو روش کاتترگذاری ساب کلاوین و ژوگولار، باتوجه به شرایط بیمار و تجربه جراح می‌توان استفاده کرد ولی روش ژوگولار به‌دلیل عارضه کمتر هموتوراکس و سرعت عمل بیشتر می‌تواند به‌عنوان روش ارجح مورد توجه قرار گیرد.