تاثیر روان‌درمانی وجودی به شیوه گروهی بر رضایت زناشویی زنان مبتلا به دیابت نوع 2

مقدمه: دیابت به‌عنوان یک بیماری مزمن تمام سطوح زندگی فردی و اجتماعی بیمار را تحت تاثیر قرار می‌دهد. شیوع اختلالاتی از قبیل افسردگی، اضطراب، در این بیماران و نیز عوارض جسمانی ناشی از این بیماری تعاملات خانوادگی و زناشویی را تحت تاثیر قرار داده لذا انجام مداخلات در این رابطه ضروری به‌نظر می‌رسد. هدف پژوهش حاضر تبیین تاثیر روان‌درمانی وجودی به شیوه گروهی بر رضایت زناشویی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 می‌باشد.مواد و روش‌ها: در پژوهش حاضر 16 زن عضو انجمن دیابت استان تهران به‌طور تصادفی انتخاب و در گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (هر گروه 8 نفر). از هر دو گروه پیش‌آزمون به عمل آمد. گروه آزمایش در 8 جلسه روان‌درمانی وجودی به‌صورت گروهی شرکت کردند، اما گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکردند. در پایان پس‌آزمون به‌عمل آمد و داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان می‌دهد که بین میانگین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون گروه آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد. این تفاوت در سطح 01/0 معنادار است. لذا می‌توان گفت روان‌درمانی وجودی به شیوه گروهی موجب افزایش رضایت زناشویی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 شده‌است.نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می‌دهد روان‌درمانی وجودی به شیوه گروهی می‌تواند موجب افزایش رضایت زناشویی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 گردد. لذا انجام مداخلات بر اساس این رویکرد در رابطه با بیماران دیابتی منجر به بهبود زندگی زناشویی آنها می‌شود.