آثار استرس مزمن شنای اجباری با تعداد جلسات مختلف بر مرحله اینتر فاز و قسمت پایانی فاز 2 در آزمون فرمالین

مقدمه: استرس آثار دوگانه‌ای را بر آستانه درد و رفتار افراد متعاقب درد ایفا می‌نماید. استرس حاد سبب بی‌دردی می‌شود درحالی که استرس‌های مزمن در جوندگان باعث پردردی می‌شوند. آزمون فرمالین به‌عنوان مدل درد التهابی دارای سه مرحله می‌باشد که آثار استرس مزمن شنا با تعداد جلسات مختلف، بر مراحل مختلف این آزمون، هنوز ناشناخته باقی‌مانده است. لذا هدف این مطالعه بررسی آثار استرس مکرر شنا در تعداد جلسات مختلف پس از ایجاد درد به روش تزریق فرمالین در موش صحرایی نژاد ویستار می‌باشد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه، از آزمون فرمالین (50 میکرولیتر فرمالین 2%) برای ارزیابی آثار استرس مزمن شنا در تعداد جلسات مختلف روی پاسخ به درد استفاده شد. حیوانات در مدت زمان 6 دقیقه در روز در گروه‌های جداگانه و به تعدادروزهای 3 یا 5 و یا10 روزه تحت استرس شنای اجباری قرار گرفتند و سپس در 24 ساعت پس از آخرین جلسه استرس شنا تزریق فرمالین به پنجه عقبی انجام شد و رفتارهای دردی مشاهده و ثبت گردید. نتایج: استرس در تعداد جلسات 3 روزه در مدت زمانی 6 دقیقه بر فاز یک، اینتر فاز و ابتدای فاز 2 بی‌تاثیر بوده و فقط بر مرحله‌ی پایانی فاز 2 موثر است. این افزایش به‌صورت وابسته به تعداد جلسات استرس تفاوت معناداری نمی‌کند در حالی که استرس مزمن در جلسات 5 و 10 روزه هم بر مرحله‌ی پایانی فاز 2 و هم بر مرحله اینترفاز موثر است به‌صورتی‌که در هر دو مرحله‌ اینترفاز و پایانی فاز 2 افزایش می‌یابد و این افزایش وابسته به افزایش زمان استرس در هر جلسه نمی‌باشد. نتیجه‌گیری: این یافته‌ها نشان می‌دهد که استرس شنای مزمن در تعداد جلسات 3، 5 و 10 روز سبب طولانی شدن رفتارهای درد شده است و افزایش تعداد جلسات بر رفتار‌های درد در مرحله اینترفاز تاثیر معنی‌داری داشته که می‌تواند ناشی از اثری طولانی مدت بر مکانیسم‌های تعدیلی درد در این مرحله باشد.