تاثیر مصرف مکمل سیلی‌مارین و تمرین استقامتی بر میزان مالون‌دی‌آلدیید پلاسمای مردان غیر فعال

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات استقامتی و مصرف مکمل سیلی‌مارین بر شاخص مالون‌دی‌آلدیید (mda) مردان غیرفعال می‌باشد. مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده که آزمودنی‌های آن 19 نفر و از بین کلیه دانشجویان مرد غیرفعال دانشگاه صنعتی شاهرود می‌باشد. پس از کسب رضایت‌نامه، آزمودنی‌ها به‌صورت تصادفی در دو گروه مداخله (11 نفر) و دارونما (8 نفر) تقسیم و مورد مطالعه قرار گرفتند. هر دو گروه به‌مدت 6 هفته، همزمان با مصرف مکمل سیلی‌مارین یا دارونما به اجرای تمرینات استقامتی پرداختند. نمونه‌های خون قبل و بعد از دوره تمرینی و مکمل‌گیری به‌منظور اندازه‌گیری شاخص پراکسیداسیون چربی از آزمودنی‌ها گرفته شد (mda). برای تجزیه‌و‌تحلیل یافته‌های تحقیق حاضر از نرم‌افزار spss16 و روش تحلیل واریانس مکرر (2×2) استفاده شد. نتایج: مصرف مکمل سیلی‌مارین همراه با تمرینات استقامتی در مقایسه با گروه دارونما موجب کاهش معنی‌داری میزان مالون دی آلدیید پلاسما را در گروه مکمل کاهش می‌دهد (012/0p?). نتیجه‌گیری: تمرین استقامتی به همراه مصرف مکمل سیلی‌مارین به‌طور معنی‌داری پراکسیداسیون چربی در مقایسه با گروه دارونما را کاهش می‌دهد. لذا به‌نظر می‌رسد نوع، مدت و شدت تمرین و مقدار مصرفی مکمل سیلی‌مارین بر میزان پراکسیداسیون چربی و در نتیجه سطح مالون‌دی‌آلدیید پلاسما موثر می‌باشد.