مطالعه کیفیت زندگی دانشجویان در یکی از دانشگاه‌های علوم پزشکی شمال‌شرق ایران

مقدمه: کیفیت زندگی به‌عنوان شاخص مهمی برای ارزیابی سلامت فردی، تصمیم‌گیری و قضاوت در مورد سلامت کلی جامعه و یافتن مشکلات اصلی در ابعاد گوناگون زندگی افراد است. مطالعه حاضر با هدف تعیین کیفیت زندگی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شاهرود انجام شده است.مواد و روش‌ها: این پژوهش به شیوه مقطعی در سال 1390 انجام شد. در این مطالعه از پرسشنامه 26 سوالی کیفیت زندگیwho استفاده گردید. داده‌های به‌دست آمده با استفاده از آزمون کای- ‌دو به کمک نرم‌افزار آماریspss مورد تجزیه‌و‌تحلیل قرار گرفتند.نتایج: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 3/2±8/20 سال بود. 2/79% از افراد را دختران تشکیل می‌دادند. 7/22% دانشجویان بومی بودند. میانگین نمره کیفیت زندگی دانشجویان در حیطه‌های 4 گانه سلامتی شامل بُعد سلامت جسمانی (4/2±2/14)، سلامت اجتماعی (2/3±1/14)، سلامت روانی (8/2±1/13) و سلامت محیطی (5/2±7/12) بود. رابطه معناداری بین کیفیت زندگی و جنس، مقطع تحصیلی، ترم تحصیلی، وضعیت تاهل، محل سکونت، فعالیت اقتصادی، تعداد افراد خانواده، رتبه تولد، در قید حیات‌بودن والدین مشاهده نگردید (05/0 < p). ولی ارتباط معناداری بین کیفیت زندگی با بومی‌بودن (049/0p=)، درآمد خانواده (02/0p=) و رشته تحصیلی (02/0p=) وجود داشت.نتیجه‌گیری: علاوه‌بر بومی‌گزینی دانشجویان در سطح دانشگاه‌ها، راه‌اندازی کلینیک‌های مشاوره در محیط دانشگاه و خوابگاه، برگزاری دوره‌های توجیهی و آموزشی درخصوص شیوه‌های زندگی در محیط‌های دانشجویی، افزایش امکانات و برنامه‌های ورزشی و تفریحی، می‌تواند سبب ارتقای سطح سلامتی دانشجویان و بهبود کیفیت زندگی آنان گردد.