اثر بربرین ‌هیدروکلراید بر اختلالات عملکرد حرکتی در موش‌های صحرایی دیابتی‌شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: بیماری دیابت منجر‌به بروز اختلالات حرکتی گردیده و بربرین هیدروکلراید، آلکالوییدی با آثار متعدد ضد دیابتی و آنتی‌اکسیدان می‌باشد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر بربرین هیدروکلراید بر اختلالات حرکتی ناشی از دیابت در موش‌های صحرایی دیابتی‌شده با استرپتوزوتوسین طراحی شده است.مواد و روش‌ها: در این مطالعه، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار انتخاب و به‌طور تصادفی به پنج گروه مساوی: شاهد، شاهد تیمارشده با بربرین هیدروکلراید (mg/kg100)، دیابتی و دیابتی تیمارشده با بربرین‌هیدروکلراید (mg/kg100 و 50) تقسیم شدند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین با دوز 55 میلی‌گرم/ کیلوگرم به‌صورت درون صفاقی القا گردید. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار با بربرین هیدروکلراید با دوز 50 و 100 میلی‌گرم/روز به‌مدت شش هفته به‌صورت خوراکی انجام شد. اندازه‌گیری قندخون نیز در هفته‌های 1، 3، 5 و 7 ازطریق سیاهرگ دمی به‌عمل آمد و در پایان هفته ششم و هفتم، گروه‌ها با آزمون‌های رفتاری، سطح شیب‌دار، بارفیکس و ماز y مورد ارزیابی قرارگرفتند. نتایج: گروه دیابتی تیمارشده با بربرین هیدروکلراید (mg/kg100 و 50) بهبودی قابل‌توجهی را در مقایسه با گروه دیابتی در آزمون‌های سطح شیب‌دار، بارفیکس و ماز y نشان دادند.نتیجه‌گیری: تجویز بربرین هیدروکلراید به‌مدت شش هفته منجربه بهبود اختلالات حرکتی در موش‌های صحرایی دیابتی‌شده با استرپتوزوتوسین می‌شود.