تاثیر فعالیت بدنی حاد بر فشارخون و ادراک درد بیماران دیابتی نوع 2 دارای اضافه وزن

مقدمه: تعداد بیماران دیابتی در دهه اخیر افزایش فزاینده‌ای داشته است و درد به‌عنوان یکی از عمده‌ترین ناراحتی‌های این بیماران مطرح شده است. از‌سوی‌دیگر، در مورد اثر فعالیت مقاومتی بر کاهش درد اطلاعات کافی وجود ندارد. بر این اساس، هدف از این پژوهش بررسی اثر فعالیت مقاومتی بر آستانه درد و فشارخون بیماران مبتلا به دیابت می‌باشد. مواد و روش‌ها: 11 بیمار دیابتی (45-50 ساله) دارای اضافه‌وزن به‌صورت تصادفی هدفدار انتخاب شدند، اما 3 نفر از آنها از ادامه فعالیت خودداری کردند. پس از اندازه‌گیری یک تکرار بیشینه، فعالیت مقاومتی را ? نوبت با شدت ??% یک تکرار بیشینه اجرا کردند. آستانه درد و فشارخون قبل و بعد از فعالیت از‌طریق دستگاه‌های ویژه در دست فعال اندازه‌گیری شد و درنهایت داده‌ها با استفاده از آزمون آماری t زوجی و ضریب همبستگی تجزیه‌و‌تحلیل شدند.نتایج: میانگین فشارخون، فشارخون دیاستولی، سیستولی و آستانه دارد و به‌طور معناداری بلافاصله پس از فعالیت مقاومتی نسبت‌به قبل از فعالیت افزایش یافته است (05/0p < ). همچنین در این مطالعه رابطه بین افزایش فشارخون دیاستولی و آستانه درد معنادار نبود. نتیجه‌گیری: براساس عمده یافته‌های این پژوهش، تقابل فشارخون و آستانه درد مشاهده شد که می‌تواند حاکی از مکانیزم‌های مرکزی ضد درد در افراد دیابتی باشد.