اثر بربرین هیدروکلراید بر آسیب بیضه‌ای در موش‌های صحرایی دیابتی‌شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: دیابت ملیتوس با ایجاد استرس اکسیداتیو، آسیب‌های متابولیسمی متعددی در بیضه‌ها ایجاد می‌کند. این مطالعه با هدف پیشگیری از عوارض اکسیداتیو ناشی از دیابت با به‌کارگیری داروی بربرین هیدروکلراید که دارای خواص آنتی‌اکسیدان و جمع‌کننده رادیکال‌های آزاد می‌باشد، انجام گردید. مواد و روش‌ها: در این مطالعه 32 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار، با محدوده وزنی 220 تا 240 گرم، انتخاب و به 6 گروه تقسیم شدند: 1- گروه شاهد، 2- تیمارشده با بربرین mg/kg100، 3- گروه شاهد تیمارشده با بربرین mg/kg 50، 4- گروه دیابتی، 5- گروه دیابتی تیمارشده با بربرین mg/kg 100 و 6- گروه دیابتی تیمارشده با بربرین mg/kg 50. دیابت ازطریق تزریق درون‌صفاقی استرپتوزوتوسین (mg/kg 50) ایجاد گردید. تیمار با بربرین با دوز mg/kg50 و 100 به مدت 6 هفته به‌صورت گاواژ انجام شد. در ابتدای هفته پنجم، از نمونه‌ها خون‌گیری به‌عمل آمده و فاکتورهای بیوشیمیایی خون و مقاطع بیضه‌ها مورد ارزیابی هیستولوژیک قرار گرفت.نتایج: نتایج مطالعه نشان می‌دهد که دیابت با ایجاد استرس‌های اکسیداتیو و تولید رادیکال‌های آزاد، باعث کاهش سلول‌های اسپرماتوگونی و سرتولی، کاهش روند اسپرماتوژنز و نیز کاهش تعداد اسپرم و فعالیت اسپرم گردیده است. در نمونه‌های تیمارشده با بربرین این عوارض بهبود یافته، همچنین افزایش در تعداد اسپرم، تحرک اسپرم، سلول‌های رده اسپرم‌ساز و تعداد i سلول سرتولی نیز مشاهده گردید. به‌علاوه در گروه‌های درمانی قطر لوله اسپرم‌ساز افزایش یافته و ضخامت غشای پایه کاهش یافت.نتیجه‌گیری: بربرین با توانایی کاهش قندخون، پیشگیری و بهبود استرس‌های اکسیداتیو، در بهبود آسیب‌های بیضه‌ای ناشی از دیابت نقشی درمانی ایفا می‌کند.