مقایسه ارزیابی موفقیت پیوند سلولی در پارکینسون تجربی با سنجش هموسیستئین با علایم رفتاری

مقدمه: پارکینسون از بیماری‌های تخریبی مغز به‌شمار می‌رود. شواهد نشان می‌دهد که میزان هموسیستئین سرم در بیماری پارکینسون افزایش می‌یابد. در این مطالعه ارزیابی موفقیت پیوند سلولی با مقایسه سطح سرمی هموسیستئین و علایم رفتاری در پارکینسون تجربی القا شده با 6-هیدروکسی دپامین مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش‌ها: این مطالعه تجربی در سال 1393 بر روی موش‌های صحرایی نر ویستار انجام شد. موش‌ها ابتدا تحت جراحی استرئوتاکسیک با تزریق 6-هیدروکسی دپامین به ناحیه دسته مغز جلویی میانی نیمکره راست پارکینسونی شده که با آزمون چرخش القاء شده با آپومورفین تایید گردید. پس از آن موش‌ها تحت درمان با پیوند سلول‌های بنیادی قرار گرفته و اثر درمان بر این چرخش‌ها مجدداً بررسی شد. سطح کلی هموسیستئین قبل و شش هفته پس از تزریق 6 -هیدروکسی دپامین و ده هفته پس از پیوند سلولی اندازه‌گیری گردید. داده‌ها با آزمون‌های آماری تی زوجی و واریانس یک طرفه و توکی تحلیل شدند.نتایج: سطح کلی هموسیستئین در موش‌های پارکینسونی با شمار چرخش بالا، تغییر معنی‌داری نداشت. ولی ده هفته بعد از پیوند سلولی، سطح کلی هموسیستئین به میزان قابل ملاحظه‌ای کاهش یافت.نتیجه‌گیری: از آنجایی که ارتباط مستقیمی بین شدت چرخش‌های القاء شده با آپومرفین با درجه آسیب سلولی در هسته جسم سیاه وجود دارد، نتایج ما نشان می‌دهند که مقادیر بالاتر هموسیستئین می‌تواند نشان‌دهنده آسیب نورونی بیشتر در این هسته باشد.