تاثیر فعالیت ورزشی هوازی و محدودیت کالریک بر سطوح سرمی کمرین و شاخص مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت نوع دو

مقدمه: التهاب نقش مهمی در فرایندهای مقاومت به انسولین ایفا می کند و به نظر می رسد واسطه های شیمیایی مانند کمرین در مقاومت به انسولین نقش محوری دارند. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه ی آثار فعالیت هوازی و محدودیت کالریک بر سطوح سرمی کمرین و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو می باشد.روش ها: در این مطالعه ی نیمه تجربی، 30 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع دو (میانگین سن 4/5 ±3/49 سال؛ وزن3/7 8/78± کیلوگرم) در این پژوهش شرکت نمودند و به طور تصادفی به سه گروه محدودیت کالریک (گروه تجربی١)، فعالیت هوازی به همراه محدودیت کالریک (گروه تجربی٢) و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی ١ از یک رژیم غذایی با ٢٥% محدودیت کالریک به مدت 12 هفته استفاده نمودند. آزمودنی های گروه تجربی ٢ نیز از یک برنامه ی تمرینی شامل فعالیت هوازی و دویدن بر روی تردمیل و 50% محدودیت کالریک برنامه ی رژیم غذایی گروه تجربی ١ به صورت ترکیبی استفاده نمودند (٥/١٢% افزایش هزینه ی انرژی و ٥/١٢% محدودیت کالریک). قبل و پس از 12 هفته، خونگیری به منظور اندازگیری کمرین، اینترلوکین 6، گلوکز و انسولین انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری تی زوجی و آنالیز واریانس یک طرفه در سطح معناداری (p<0/05) تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که نمایه ی توده ی بدنی (bmi)، نسبت دور کمر به دور لگن (whr)، شاخص مقاومت به انسولین (homair) و اینترلوکین6 در همه ی گروه های تجربی کاهش معناداری داشت (p<0/05). نتایج حاکی از کاهش معنادار سطوح کمرین در گروه های تجربی ١ (001/=p) و ٢ بود (001/=p). بین تغییرات کمرین با تغییرات bmi، homa-ir، whr و اینترلوکین6، همبستگی معناداری مشاهده گردید (p<0/05). نتیجه گیری: با توجه به رابطه ی کمرین با مقاومت به انسولین و نیز تاثیرپذیری آن ها از تمرین هوازی و محدودیت کالریک، ممکن است، کاهش سطوح آن نقش ویژه ای در کاهش مقاومت به انسولین، ایفا نماید.