اثر تمرین استقامتی و پلاسمای سرد بر بهبود زخم موش‌های صحرایی دیابتی

مقدمه: دیابت با طیف گسترده ای از عوارض مخرب از جمله زخم پای در حال پیشرفت همراه است. زخم پای دیابتی عامل ناتوانی در بیماران دیابتی به حساب می آید و علی رغم پیشرفت هایی که در زمینه ی تشخیص و درمان دیابت انجام گرفته، تاکنون معضل پای دیابتی رفع نشده است. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر تمرین استقامتی و پلاسمای سرد بر بهبود زخم موش های صحرایی دیابتی بود.روش ها: بدین منظور 25 سر موش ویستار نر به 5 گروه شامل: کنترل، کنترل دیابتی، تمرین+دیابت، پلاسما+دیابت و پلاسما+تمرین+دیابت تقسیم شدند. القای دیابت با یک بار تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین به میزان 40 میلی گرم بر هر کیلوگرم وزن بدن انجام شد. ایجاد زخم با پانچ 4 میلی متری انجام شد. بعد از برنامه ی آشنایی، گروه های تمرینی پروتکل تمرینی شامل 60 دقیقه دویدن بر روی تردمیل با سرعت 25 متر بر دقیقه، 5 روز در هفته به مدت 4 هفته را انجام دادند. تابش پلاسما نیز بر روی زخم در طی 8 نوبت انجام گرفت. عکس برداری از محل زخم با دوربینdino-lite انجام شد و تغییرات مساحت زخم ها با استفاده از نرم افزار auto cad بررسی شد. سطح معنی داری آماری 0/05 ≥p در نظر گرفته شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که اثر یک دوره تابش پلاسمای سرد (069/0=p) و تمرین استقامتی (061/0=p) به صورت جداگانه بر بهبود زخم موش های دیابتی معنی دار نشد. ولی یک دوره تمرینات استقامتی و پلاسمای سرد تواماً بر بهبود زخم موش های دیابتی اثر معنی داری دارد (001/0=p).نتیجه گیری: این برای اولین بار است که از تمرین استقامتی و پلاسمای سرد تواما برای بهبود زخم دیابت استفاده می شود و این دو با هم به طور قابل توجهی موجب تسریع روند بهبود زخم در موش های دیابتی گردید.