تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر بیان ژن mir-126 و تراکم مویرگی بافت قلبی در رت‌های نر دیابتی

مقدمه: تمرین های ورزشی به عنوان جزء سودمند برنامه ی درمانی مبتلایان به دیابت معرفی شده است. فرآیند آنژیوژنز در افراد دیابتی، می تواند با فعالیت های ورزشی تحت تاثیر قرار بگیرد. هدف ما در این پژوهش، تعیین تاثیر تمرین هوازی بر بیان mir126 و تراکم مویرگی بافت قلبی در رت های نر دیابتی بود. روش ها: تعداد 20 سر رت نژاد ویستار با میانگین وزنی 85/10 ± 9/191 گرم، تصادفی به دو گروه کنترل دیابتی (10n=)، و تمرینی دیابتی (10n=) تقسیم و گروه ها براساس وزن همسان سازی شدند. دیابت از طریق ترکیب مصرف غذای پُرچرب و تزریق استرپتوزوتوسین ایجاد شد. برنامه ی تمرینی شامل 8 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط بر روی نوارگردان بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، و پس از ناشتایی شبانه نمونه گیری بافت قلبی به عمل آمد. بیان ژن mir126 با استفاده از روش real time pcr انجام شد. جهت اندازه گیری دانسیته مویرگی عضله ی قلبی از روش ایمونوهیستوشیمی (فعالیت آلکالین فسفاتاز) استفاده شد. برای مقایسه ی اختلاف میانگین ها از آزمون تی مستقل استفاده گردید و سطح معنی داری آزمون ها 05/0>p در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد، اجرای 8 هفته تمرین هوازی موجب افزایش معنی دار بیان mir126 (001/0 =p) و تراکم مویرگی (018/0 =p) بافت قلبی در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل شد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه ی حاضر که نشان دهنده ی توسعه ی آنژیوژنز توسط تمرین هوازی در شرایط دیابتی می باشد، می توان بیان کرد تمرین هوازی به عنوان یک درمان غیردارویی برای بهبود خون رسانی قلب می تواند مورد استفاده قرار گیرد.