بررسی عوامل مرتبط با وضعیت خودکارآمدی سازگاری درک شده در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

مقدمه: خودکارآمدی با بهبود رفتارهای خودمراقبتی موجب ارتقاء کیفیت زندگی بیماران می گردد. مطالعه ی حاضر با هدف تعیین عوامل مرتبط با خودکارآمدی سازگاری درک شده در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو اجرا گردید.روش ها: این مطالعه ی مقطعی، از نوع توصیفی - تحلیلی بود که به مدت 9 ماه در سال 1394 انجام شد. 536 نفراز بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی تابعه ی دانشگاه علوم پزشکی تهران به صورت تصادفی انتخاب و از طریق پرسش نامه روایی و پایای خودکارآمدی سازگاری درک شده، وضعیت خودکارآمدی سازگاری و عوامل مرتبط با آن، در آن ها مورد بررسی قرار گرفت. برای آنالیز داده ها از آزمون های آماری تی تست، من ویتنی، آنالیز واریانس و نرم افزار آماری spss نسخه ی 23 استفاده شد.یافته ها: میان سن (013/0=p)، تحصیلات (036/0=p)، درآمد (002/0=p) و میزان hba1c (049/0=p) با خودکارآمدی سازگاری درک شده کل رابطه ی آماری معنادار وجود داشت. اما متغیرهای جنس، شغل، مدت زمان ابتلا، وضعیت تاهل و سابقه ی خانوادگی و سابقه ی بیماری مزمن با هیچ کدام از ابعاد خودکارآمدی سازگاری درک شده ارتباط آماری معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: مداخلات مبتنی بر نظریه های سازگاری جهت افزایش خودکارآمدی سازگاری درک شده بیماران دیابتی بیشتر بر روی بیمارانی که دارای شرایط اقتصادی اجتماعی پایین، سن بالا و با کنترل نامطلوب دیابت پیشنهاد می گردد.