اثربخشی درمان وجودی بر امید به زندگی و رفتارهای خود مراقبتی زنان مبتلا به دیابت نوع دو

مقدمه: دیابت نوع دو یکی از بیماری‌های مزمن و ناتوان‌کننده است که بر امید به زندگی و رفتارهای خود مراقبتی زنان مبتلا به این بیماری اثر دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان وجودی بر امید به زندگی و رفتارهای خود مراقبتی زنان مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.روش‌ها: روش پژوهش، کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه‌ی آماری شامل کلیه‌ی زنان مبتلا به دیابت نوع دو شهر نیشابور بود. از بین آنان 40 نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارش شدند. شرکت‌کنندگان مقیاس امید اسنایدر و پرسشنامه‌ی فعالیت‌های خود مراقبتی در دیابت را تکمیل کردند. جهت تحلیل داده‌ها از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد.یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین زنان گروه درمان وجودی و افراد گروه کنترل در متغیرهای امید به زندگی (0.0001=p، 10.11=f) و رفتارهای خود مراقبتی (0.003=p، 176.5=f) تفاوت وجود دارد. درمان وجودی سبب افزایش میانگین نمره‌ی شرکت‌کنندگان گروه آزمایش در متغیرهای امید به زندگی و رفتارهای خود مراقبتی شده است.نتیجه‌گیری: درمان وجودی با تاکید بر مفاهیمی مثل آزادی، مسئولیت‌پذیری، معنا و هدف در زندگی، مرگ و روابط با دیگران می‌تواند سبب افزایش امید به زندگی و رفتارهای خود مراقبتی زنان مبتلا به دیابت نوع دو ‌شود؛ بنابراین می‌توان از این درمان در کنار درمان‌های پزشکی استفاده کرد.

the effectiveness of existential therapy on life expectancy and self-care behaviors in women with type ii diabetes

background: type 2 diabetes is a chronic and debilitating disease that affects the life expectancy and self-care behaviors of women with this disease. therefore, the present study aimed to investigate the effectiveness of existential therapy on life expectancy and self-care behaviors of women with type 2 diabetes.methods: the research method was applied and quasi-experimental with pre-test and post-test design with control group. the population included all women with type 2 diabetes in neyshabur, iran. among them, 40 people were selected by available sampling method and randomly assigned to experimental and control groups. participants completed the hope scale (hs), and the summary of diabetes self-care activities (sdsca). multivariate analysis of covariance was used to analyze the data.results: the results of analysis of covariance showed that there was a difference between women in the existential therapy group and the control group in life expectancy (f= 10.11, p= 0.0001) and self-care behaviors (f= 176.5, p= 0.003). existential therapy has increased the mean score of the participants of the experimental group in the variables of life expectancy and self-care behaviors.conclusion: the existential therapy can increase life expectancy and self-care behaviors of women with type 2 diabetes by emphasizing freedom, responsibility, meaning and purpose in life, death and relationship with other. therefore, existential therapy can be used in along with medical treatments.