تاثیر فعالیت‌های ورزشی استقامتی بر گلوکز خون، انسولین و مقاومت به انسولین در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو: یک مرور نظام‌مند و فراتحلیل بر مطالعات صورت گرفته در داخل ایران

مقدمه: تاکنون پژوهش های متعددی در زمینه ی تاثیر فعالیت ورزشی بر عوامل خطرساز مرتبط با بیماری دیابت نوع دو در داخل ایران صورت گرفته است. لذا، هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی تاثیر فعالیت های ورزشی استقامتی بر برخی متغیرهای وابسته به دیابت نوع دو به صورت مروری نظام مند و متاآنالیز بر مطالعات صورت گرفته در داخل ایران بود. روش ها: در این بررسی پایگاه های اطلاعاتی pubmed،embase ، cochrane، isi، scopus، science direct، sid و magiran با هدف یافتن منابع مرتبط با موضوع مورد جستجو قرارگرفتند. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار stata نسخه ی 12 صورت گرفت. یافته ها: تعداد 242 مقاله به طور نظام مند مرور شدند و از این میان، 24 مقاله به صورت متاآنالیز (در مجموع 592 نفر؛ 294 نفر به عنوان گروه کنترل (96 نفر مرد، 198 نفر زن) و 298 نفر به عنوان گروه تمرین (97 نفر مرد، 201 نفر زن)) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که میان ورزش استقامتی و سطوح گلوکز خون (0/0001=p؛ 0/565 الی 1/016- 95% ci)، ورزش استقامتی و انسولین (0001/0=p؛ 0/682 الی 1/042- 95% ci)، ورزش استقامتی و مقاومت به انسولین (0/0001=p؛ 0/217 الی 0/563- 95% ci) ارتباط معنی داری وجود دارد.نتیجه گیری: مطالعه ی مرور سیستماتیک و متاآنالیز پژوهش های صورت گرفته در داخل ایران نشان می دهد که ورزش استقامتی می تواند با بهبود سطوح گلوکز خون، انسولین و مقاومت به انسولین بیماران دیابتی نوع دو همراه باشد. لذا توصیه می شود که متخصصین درگیر در علوم ورزشی و پزشکی، از راهبرد غیردارویی ورزش استقامتی به عنوان یک مداخله ی درمانی در بیماران دیابتی نوع دو استفاده کنند.