بررسی اثرات اندازه تومور و نوع رادیونوکلید بر درمان‌پذیری تومور در رادیوتراپی هدفمند

زمینه: رادیوتراپی هدفمند یکی از روش های مهم رادیوتراپی است که شامل استفاده از رادیونوکلیدهای ساطع کننده ذرات بتا برای تحویل دوز تابشی به سلول های تومور می شود. از ویژگی های مهم در این روش، برد ذرات بتای گسیل شده از رادیونوکلیدها و اندازه تومور می باشد که اثرات قابل توجهی بر درمان پذیری تومورها دارد.مواد و روش‌ها: از شبیه سازی مونت کارلو و مدل ریاضی جهت بررسی ارتباط بین احتمال درمان پذیری تومور و اندازه تومور برای تومورهای درمان شده با i131 و y90 استفاده شد. در این مدل فرض شد که رادیونوکلید به‌صورت یکنواخت در تمامی تومور توزیع شده است.یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهند که یک اندازه تومور بهینه برای درمان وجود دارد. برای هر اکتیویته تجمعی، احتمال درمان‌پذیری برای تومورهایی که قطرشان نزدیک به این مقدار بهینه باشد بیشتر است. ماکزیمم احتمال درمان برای i131 برای تومورهای با قطر حدود 5/3 میلی‌متر اتفاق می افتد در حالیکه برای y90 این ماکزیمم برای تومورهای با قطر حدود 5/3 سانتی‌متر رخ می دهد. تومورهای کوچک‌تر از اندازه بهینه آسیب پذیری کمتری به پرتودهی رادیونوکلیدها دارند زیرا مقدار قابل توجهی از انرژی واپاشی فرار کرده و بیرون از حجم تومور انباشت می شود. تومورهای بزرگ‌تر از اندازه بهینه بخاطر تعداد سلول های بیشتر، درمان پذیری کمتری دارند.نتیجه گیری: در درمان به روش رادیوتراپی هدفمند با تک-رادیونوکلید، یک اندازه درمان بهینه وجود دارد. بنابراین پیشنهاد می شود که از رادیوتراپی هدفمند با تک رادیونوکلید برای درمان سرطان های گسترش یافته که معمولاً دارای اندازه های مختلف هستند، استفاده نشود. استفاده از چند رادیونوکلید به‌طور همزمان اثربخشی بیشتری نسبت به استفاده از تک رادیونوکلید می تواند داشته باشد. این نگرش استفاده از ترکیب رادیونوکلیدها با ویژگی های تکمیلی، ارایه تدابیر جدید و افزایش بازدهی درمان تومور را می تواند میسر سازد.