بررسی نقش گیرنده گلوتاماتی NMDA و میکروگلیای نخاعی در تفاوت های وابسته به سن درد نوروپاتیک در مدل SNL در موش صحرایی نر

زمینه: درد نوروپاتیک ایجاد شده متعاقب آسیب عصبی، دارای علایم رفتاری مثل آلودینیا و هیپرآلژزیا می‌باشد. در شدت، میزان بروز و حتی پاسخ به درمان این درد، تفاوت‌های وابسته به سن گزارش شده است. در این مطالعه تلاش شده است تا به تفاوت‌های رفتاری درد، در گروه‌های سنی متفاوت در یک مدل نوروپاتی القا شده، با توجه به نقش مهم گیرنده nmda و میکروگلیا در ایجاد و توسعه درد نوروپاتیک، پرداخته شود. مواد و روش‌ها: موش‌های صحرایی نر در دو گروه سنی جوان (6-5 هفته) و بالغ (11-10 هفته) زیر بیهوشی عمومی، مورد جراحی snl روی پای راست قرار گرفتند. اثر دوزهای متفاوت دکسترومتورفان (مهار کننده nmda) و مینوسیکلین (مهار کننده میکروگلیا) در روز 5 بعد از جراحی روی آلودینیا مکانیکی و هیپرآلژزیای حرارتی در دو گروه سنی، مورد مقایسه و بررسی قرار گرفت.یافته‌ها: این مطالعه نشان می‌دهد که مینوسیکلین و دکسترومتورفان به‌صورت وابسته به دوز، علایم درد نوروپاتیک را در دو گروه سنی کاهش می دهند. مینوسیکلین بر عکس دکسترومتورفان، در گروه سنی جوان موثرتر بود. استفاده توام دوزهای غیر موثر مینوسیکلین و دکسترومتورفان توانست موثر واقع شود.نتیجه‌گیری: عملکرد میکروگلیا و گیرنده nmda بر روی درد نوروپاتیک در سنین مختلف، متفاوت است و نقش میکروگلیا بارزتر به نظر می‌رسد. از طرفی می‌توان مهار توام میکروگلیا و گیرنده nmda را برای کاهش درد نوروپاتیک مد نظر قرار داد.