مقایسه دو روش دیسک دیفیوژن و واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (Pcr) در شناسایی سویه‌های استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی‌سیلین (Mrsa)

زمینه: افزایش شیوع استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی‌سیلین (mrsa) در جوامع مختلف به روشنی دیده می‌شود و این مسیله درمان بیماران مبتلا به عفونت‌های ناشی از این باکتری را با مشکلات جدی مواجه کرده است. بنابراین این بررسی با هدف مقایسه روش‌های فنوتیپی (روش دیسک دیفیوژن) و ژنوتیپی (روش واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (pcr) جهت تشخیص استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی‌سیلین (mrsa) جدا شده از بیماران بیمارستان مرکزی شهر اراک انجام شده است. مواد و روش‌ها: در این بررسی توصیفی مقطعی تعداد 100 نمونه استافیلوکوکوس اوریوس درمدت یکسال از بیماران بیمارستان مرکزی شهر اراک جداسازی و مورد آزمایش قرار گرفت. ابتدا حساسیت نمونه‌ها نسبت به دیسک سفوکسیتین و اگزاسیلین به‌روش دیسک دیفیوژن مورد بررسی قرار گرفت. سپس وجود ژن meca در سویه‌های مذکور با روش واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (pcr) ارزیابی شد و یافته ها از نظر حساسیت و ویژگی با هم و با استفاده از نرم‌افزارspss ویرایش 15 و آزمون کای دو مقایسه گردید.یافته‌ها: از 100 نمونه جدا شده از بیماران، 75 (75 درصد) نمونه به‌روش اگزاسیلین دیسک دیفیوژن، نسبت به اگزاسیلین مقاوم بودند، اما در روش سفوکسیتین دیسک دیفیوژن، 83 (83 درصد) نمونه نسبت به سفوکسیتین مقاومت داشتند، که البته سه نمونه مقاوم بدون ژن meca بودند، در روش واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (pcr)، 80 نمونه (80 درصد) دارای ژن meca گزارش شد. که به‌ترتیب دارای حساسیت و ویژگی 75/93، 100، 100 درصد و100، 85، 100 درصد بودند.نتیجه‌گیری: یافته‌ها، بیانگر این است که روش اگزاسیلین دیسک دیفیوژن هرچند روشی فنوتیپی و ساده می‌باشد اما نسبت به‌روش سفوکسیتین دیسک دیفیوژن و واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (pcr) از حساسیت کمتری برخوردار است و جهت شناسایی استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی‌سیلین (mrsa) روشی قابل اطمینان نمی‌باشد. همچنین وجود سویه‌هایی با مقاوم نسبت به سفوکسیتین بدون ژن meca، احتمالاً بیانگر بروز نوع دیگری از مقاومت و یا بروز نوعی موتاسیون در استافیلوکوکوس اوریوس مقاوم به متی‌سیلین می‌باشد.