مقدمه‌ای بر درمان به روش گیراندازی نوترون بور (bnct): وضعیت کنونی و چشم‌انداز آینده

درمان به کمک گیراندازی نوترون بور (bnct) بر مبنای واکنش هسته‌ای می باشد به طوری که وقتی بور 10 تحت تابش با نوترون های حرارتی با انرژی کم قرار می گیرد، ذرات آلفا با انتقال انرژی خطی بالا و لیتیم 7 را تولید می کند. درمان بالینی در bnct در درجه اول بر روی درمان گلیوما درجه بالا و یا متاستازهای مغزی ملانوم و اخیراً، سرطان سر و گردن و کبد متمرکز شده است. از آنجا که پرتوهای نوترونی با شدت بالا تنها توسط راکتورها تامین می‌شوند، منابع نوترونی راکتور هسته‌ای برای مدت طولانی برای درمان جذب نوترون بور استفاده شده‌اند. همچنین، شتاب دهنده ها نیز می‌توانند برای تولید نوترون شبه حرارتی استفاده شوند اما در حال حاضر هیچ کدام از آن‌ها برای bnct استفاده نمی شود. داروهای بور بالینی مورد استفاده با وزن مولکولی پایین شامل بوروکراتیت سدیم (bsh) na2b12h11shو یکی از مشتقات فنیل آلانین به نام بورونوفنیل آلانین (bpa) می‌باشند. چالش عمده در توسعه داروهای حامل بور هدف‌گذاری انتخابی برای رسیدن به غلظت کافی بور(حدود 20 میکروگرم به ازای هر گرم تومور) می باشد به طوری که تومور دوز تابشی کافی را دریافت کند و در عین حال حداقل سمیت بافت طبیعی نیز ایجاد گردد. آزمایشات بالینی این روش درمانی در بسیاری از کشورها در حال انجام یا تکمیل شده می‌باشند. اکثریت قریب به اتفاق بیمارانی که تحت این درمان قرار گرفته‌اند، بیماران مبتلا به تومورهای مغزی درجه بالایی هستند. درمان در ابتدا شامل عمل جراحی برداشتن بخشی از تومور تا حد ممکن می‌باشد، و پس از آن bnct در بازه های زمانی مختلف پس از عمل جراحی انجام می شود. bnct می‌تواند به عنوان یک درمان کمکی برای درمان سایر تومورها نیز مورد استفاده قرار گیرد، بدین صورت که در ترکیب با سایر روش ها از جمله جراحی، شیمی درمانی و پرتودرمانی خارجی استفاده شود، که این استفاده همزمان ممکن است منجر به پیشرفت در بقای بیمار گردد. طبق مطالعات بالینی اولیه انجام شده، درمان بوسیله جذب نوترون بور یک درمان هدفمند نوظهور با نتایج امیدوارکننده و سمیت قابل قبول است. در این درمان مسائل مهمی که باید مورد توجه قرار گیرند عبارتند از: نیاز به عوامل انتخابی‌تر و موثرتر برای حامل های تحویل بور، توسعه روش هایی برای تخمین مقادیر نیمه کمی از محتوای بور در تومور قبل از درمان، پیشرفت بالینی bnct و نیاز به آزمایشات بالینی تصادفی با اثربخشی درمانی مشخص. اگر این مسائل به اندازه کافی مورد توجه قرار گیرد، bnct می‌تواند به عنوان یک روش درمان رو به جلو حرکت کند. تحقیقات بعدی برای تعیین نقش bnct در طبابت بالینی ضروری است.

An Introduction to Boron Neutron Therapy (BNCT): Current Status and Future Outlook

Boron neutron capture therapy (BNCT) is based on the nuclear reaction, such that B10 irradiated with lowenergy thermal neutrons produces alpha particles with high linear energy transfer and lithium7. Clinically, BNCT is used primarily for treatment of highgrade glioma or brain metastases from melanoma and, more recently, head, neck and liver cancers. Since reactors have long been used to produce high intensity neutron beams, nuclear reactors have also been used to produce BNCT. Accelerators can also be used to generate quasithermal neutrons, but none of them are currently used for BNCT. Boron medications with low molecular weight used in clinic include sodium borocaptate (BSH) and a phenylalanine derivative called boronophenyl alanine (BPA). The main challenge in the development of boron tracers is the selective targeting to reach a sufficient concentration of boron (F 20 Ag / g tumor) so that the tumor receives a sufficient dose of radiation and normal tissues receive minimal radiation. Clinical trials of BNCT are being conducted or have been conducted in various countries. Most patients undergoing BNCT were patients with highgrade brain tumors. The patients underwent surgery for complete or partial removal of the tumor and then received BNCT at various time intervals after surgery. BNCT in combination with other treatments such as surgery, chemotherapy and external beam radiotherapy can also be used as an adjuvant therapy for treatment of other tumors. This concomitant use may lead to improvements in patient survival. According to clinical studies, BNCT is a targeted therapy with promising results and acceptable toxicity. Important issues in this treatment include the need for more selective and effective agents for boron delivery carriers, development of methods for estimating semiquantitative amounts of boron content in the tumor before treatment, clinical progress of BNCT and the need for randomized clinical trials with known therapeutic efficacy. If these issues are addressed enough, BNCT can develop as a treatment method. Further research is needed to determine the role of BNCT in clinical medicine.