بررسی تاثیر پرتو گاما بر سطوح پلاسمائی مس و منگنز در کارکنان بخش پزشکی هسته‌ای

زمینه: عناصر مس و منگنز نقش آنتی اکسیدانی بسیار مهمی در سلول ها اعمال می کنند. از آنجایی که پرتوهای گاما به طور گسترده ای در مراکز تصویربرداری پزشکی استفاده می گردد، در این تحقیق تغییرات احتمالی غلظت دو عنصر مس و منگنز در نمونه های سرم کارشناسان پزشکی هسته ای مورد مطالعه قرار گرفته است. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 30 نفر از پرتوکاران بخش پزشکی هسته ای و همچنین 10 نفر از افراد کنترل انجام گردید. پس از جمع آوری 20 سی سی نمونه خون، نمونه های سرم توسط سانتریفوژ در دور 4000 آر پی ام به مدت 7 دقیقه جداسازی و سپس برای اندازه گیری عناصر مس (cu) و منگنز (mn) مورد استفاده قرار گرفتند. غلظت عنصر مس و منگنز به روش اسپکتروفتومتری جذب اتمی با کوره گرافیتی انجام گردید. یافته ها: میانگین غلظت مس در گروه کنترل (25.33±93.85 میکرومول در لیتر) تا حدودی بیشتر از گروه اشعه دیده (21.66±85.6 میکرومول در لیتر) بود، هر چند که این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبوده است (0.32=p) است. ارتباط خطی مثبتی بین افزایش مدت زمان پرتوگیری و کاهش غلظت عنصر مس مشاهده گردید که البته از لحاظ آماری معنی دار نبود (0.05=p). تغییر معنی داری در غلظت عنصر منگنز بین دو گروه و ارتباط آن با میزان پرتوگیری مشاهده نگردید. نتیجه گیری: یکی از مکانیسم های اثر منفی اشعه گاما بر روی سلول ها احتمالاً کاهش سطح عنصر مس می باشد که ممکن است با افزایش آسیب های اکسیداتیوی همراه باشد. هر چند که این موضوع نیازمند مطالعات بیشتری می باشد.