مقایسه اثرات شیاف‌های مقعدی دیکلوفناک، ایندومتاسین، ناپروکسن و استامینوفن، بر میزان درد بعد از عمل جراحی سزارین

زمینه و هدف: درد حاد بعد از عمل جراحی سزارین، یک واکنش فیزیولوژیک پیچیده در نتیجه اتساع احشا، آسیب بافتی و انقباضات رحمی می‌باشد. استفاده از مسکن‌های غیر مخدر، از امتیازات بالقوه‌ای برخوردار است؛ به‌خصوص تجویز مقعدی آنها، روشی آسان و فراگیر می‌باشد. این مطالعه، با هدف بررسی مقایسه‌ای اثر ضدّ درد شیاف‌های مسکّن شامل: دیکلوفناک، ایندومتاسین، ناپروکسن و استامینوفن بر میزان درد بعد از عمل جراحی سزارین انجام شد.روش تحقیق: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور بود. تعداد 125 خانم باردار که در بیمارستان افضلی‌پور کرمان، مورد عمل سزارین و بیهوشی عمومی قرار گرفته بودند، به‌طور تصادفی، به چهار گروه تقسیم شدند. در هنگام اظهار درد توسط بیماران در ریکاوری، برای گروه اول 100 میلی‌گرم دیکلوفناک، برای گروه دوم 100میلی‌گرم ایندومتاسین، برای گروه سوم 325 میلی‌گرم استامینوفن و برای گروه چهارم 500 میلی‌گرم ناپروکسن به‌صورت مقعدی تجویز گردید؛ سپس هر بیمار، از نظر علایم حیاتی و معیار سنجش دیداری ((vas، در هنگام تجویز دارو، 15 دقیقه و یک‌ساعت پس از تجویز دارو، معاینه و ارزیابی شد. داده‌ها پس از ورود به نرم‌افزار spss (ویرایش 16)، با کمک آزمون‌های آماریstudent's t-test و chi- square برای متغیّرهای دموگرافیک و آزمون mann-whitney تجزیه و تحلیل شدند.یافته‌ها: گروه دریافت‌کننده دیکلوفناک، بیشترین میزان کاهش درد را در طی یک‌ساعت، بر اساس معیار vas، در بین شیاف‌های تجویزی دارا بودند (001/0p < )، اما بین سایر گروه‌ها، تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد.نتیجه‌گیری: استعمال شیاف مقعدی دیکلوفناک، منجر به کاهش قابل ملاحظه درد حادّ فوری بعد از جراحی سزارین نسبت به شیاف‌های ایندومتاسین، ناپروکسن و استامینوفن می‌گردد.