تاثیر 4 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر محتوای پروتئین‌های akt1، mtor، p70s6k1 و 4e-bp1 در عضله اسکلتی نعلی موش‌های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 یک مطالعه تجربی

زمینه و هدف: مهم ترین مکانسیم سنتز پروتئین در عضله اسکلتی، مسیر mtorc1 است که پروتئین های مهمی در آن نقش دارند. دیابت با ایجاد مقاومت به انسولین منجر به اختلال در این مسیر می شود. هنوز نقش تمرینات تناوبی با شدت بالا (highintensity interval training; hiit) بر سنتز پروتئین های دخیل در این مسیر در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بررسی نشده است، لذا هدف از مطالعه حاضر، تعیین تاثیر 4 هفته تمرین hiit بر محتوای پروتئین های akt1، mtor، p70s6k1 و 4ebp1 در عضله اسکلتی نعلی موش صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد.مواد و روش ها: در این پژوهش تجربی، 16 سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگوداولی با سن 8 هفته و میانگین وزن 20 plusmn;260 گرم انتخاب و پس از دیابتی شدن از طریق القاء stz، به صورت تصادفی به دو گروه، تمرین دیابتی (8 سر) و کنترل دیابتی (8 سر) تقسیم rlm;شدند. گروه تمرینی به rlm; مدت 4 هفته (4 روز در هفته) در فعالیت ورزشی شرکت داده شدند و گروه کنترل هیچ گونه برنامه تمرینی نداشتند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون t زوجی و t مستقل استفاده rlm; شد.یافته ها: افزایش معنی داری در محتوای پروتئین های mtor (0.015=p) و 4ebp1 (0.002=p) در گروه تمرین دیابتی نسبت به کنترل دیابتی مشاهده شد؛ اما در محتوای پروتئین های akt1(0.624=p) و p70s6k1 (0.153=p) تفاوت معنی داری بین این دو گروه، مشاهده نشد.نتیجه گیری: mtor و 4ebp1 در بافت عضله اسکلتی نعلی در موش های مبتلا به دیابت نوع 2، می توان نتیجه گرفت، 4 هفتهhiit از طریق مسیر mtor/4ebp1 می تواند منجر به سنتز پروتئین شود.