پاسخ اینترلوکین-6 و مقاومت انسولین به تمرین ورزشی و بی‌تمرینی در مردان جوان چاق: یک کار آزمایی بالینی تصادفی

زمینه و هدف: هـدف پژوهش حاضر، مقایسه ی اثر 12 هفته تمرین مقاومتی غیر خطی، هوازی تناوبی و همچنین اثر 4 هفته بی تمرینی متعاقب این تمرینات بر سطح سرمی اینترلوکین6 و مقاومت انسولین در مردان جوان چاق بود.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 38 نفر از مردان چاق ابتدا بر اساس آمادگی هوازی، سن و درصد چربی یکسان سازی شدند، سپس به طور تصادفی در گروه های تمرین مقاومتی غیر خطی (14 نفر)، هوازی تناوبی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) قرار گرفتند. گروه های تمرین 3 جلسه در هفته برای 12 هفته تمرین و متعاقب آن 4 هفته هیچ گونه تمرینی نداشتند. تمرین مقاومتی غیر خطی شامل اجرای 40 تا 65 دقیقه تمرین وزنه در شدت های مختلف و با یک الگوی زمان بندی منعطف بود. تمرین هوازی تناوبی شامل 4 وهله ی 4 دقیقه ای دویدن بر روی نوارگردان با شدت 80 تا 90% ضربان قلب بیشینه و 3 دقیقه ریکاوری بین وهله ها بود. سطح سرمی اینترلوکین6 و انسولین با روش الایزا و غلظت سرمی گلوکز با روش گلوکز اکسیداز اندازه گیری شد.یافته ها: در مقایسه با گروه کنترل، پس از تمرین مقاومتی غیر خطی (593/0=p) و هوازی تناوبی (623/0=p) تغییر معنی داری در سطح سرمی اینترلوکین6 مشاهده نشد، اما غلظت این سایتوکاین پس از بی تمرینی به طور معنی داری در گروه های مقاومتی غیر خطی (011/0=p) و هوازی تناوبی (017/0=p) افزایش یافت. برنامه های تمرین مقاومتیغیر خطی (006/0=p) و هوازی تناوبی (046/0p=) به طور مشابه و معنی داری در کاهش مقاومت انسولین موثر بودند، اما پس از بی تمرینی این مقادیر به سطح پیش از تمرین رسید.نتیجه گیری: مردان جوان چاق می توانند از برنامه های تمرین برای کاهش مقاومت انسولین استفاده کنند، همچنین بی تمرینی در گروه های تمرین منجر به افزایش معنی داری در اینترلوکین6 شد؛ بنابراین، توصیهمی شود که برنامه های تمرین به منظور پیشگیری از بدتر شدن وضعیت التهاب نباید قطع شوند.