بررسی سطوح سرمی اینترلوکین 23 و اینترلوکین 10 در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید در مقایسه با بیماران مبتلا به استئوپروز و افراد سالم

زمینه و هدف: سیتوکین ها در روندهایی که باعث التهاب، تخریب مفصلی و علائم خارج مفصلی که به همراه آرتریت روماتوئید دیده می شود، دارای نقش اساسی هستند. هدف از این مطالعه، بررسی نقش اینترلوکین 23 و اینترلوکین 10 در بیماری آرتریت روماتوئید قبل از درمان و سه ماه پس از درمان در مقایسه با گروه کنترل و افراد مبتلا به استئوپروز می باشد.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 30 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید، 30 فرد سالم بعنوان گروه کنترل و 15 بیمار مبتلا به استئوپروز که از نظر سن و جنس همسان بودند انتخاب و نمونه های خون آن ها به منظور اندازه گیری سطوح سرمی اینترلوکین 23 و اینترلوکین 10 جمع آوری گردید. مقادیر سرمی اینترلوکین های مذکور به روش الیزا اندازه گیری شد.یافته ها: میزان اینترلوکین 23 در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل و افراد مبتلا به استئوپروز بود. مقادیر سرمی اینترلوکین 23 در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید سه ماه بعد از درمان بطور معنی داری نسبت به مقادیر سرمی آن قبل از درمان کاهش یافته بود. مقادیر سرمی اینترلوکین 10 در گروه بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید قبل از درمان نسبت به گروه کنترل و گروه مبتلا به استئوپروز اختلاف معنی داری نداشت، اما سطوح سرمی اینترلوکین مذکور در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید قبل از درمان و سه ماه بعد از درمان اختلاف معنی داری را نشان داد.نتیجه گیری: اینترلوکین 23 و اینترلوکین 10 در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید بسیار فعال بوده و دچار تغییرات شدیدی می شوند؛ در نتیجه این سیتوکین ها ممکن است، به مقدار زیادی در مکانیسم پاتولوژیک بیماری دخالت داشته باشند.