اثربخشی ترکیب مداخله رفتاری و دارویی بر کاهش مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

زمینه و هدف: اوتیسم یک اختلال رشدی عصبی است که سه حوزه تعامل اجتماعی، ارتباط و الگوهای رفتار کلیشه ای را در بر می گیرد. هدف این مقاله بررسی مقایسه ای اثربخشی درمان ریسپریدون همراه با درمان پاسخ محور نسبت به ریسپریدون محض بر مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اوتیسم است.روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و به صورت مورد شاهد می باشد. 34 کودک مبتلا به اوتیسم که بر اساس ملاک های تشخیصی dsmv اوتیسم تشخیص داده شدند. به طور تصادفی در دو گروه درمان ریسپریدون (18 نفر) و ریسپریدون همراه با درمان پاسخ محور (16 نفر) جایگزین شدند. مشکلات رفتاری با استفاده از چک لیست رفتار غیرمعمول (abc) در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری (3 ماه بعد از مداخله) ارزیابی گردید.یافته ها: نتایج نشان داد که نمرات چک لیست رفتار غیرمعمول پس از 3 ماه مداخله در هر دو گروه نسبت به قبل از درمان کاهش یافته است (p<0/05). همچنین به غیر از رفتار کلیشه ای، میانگین نمرات دیگر خرده مقیاس های رفتاری در مرحله پیگیری بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (0/017=p). اطلاعات با استفاده از آزمون های تی مستقل، کوواریانس و تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفت.نتیجه گیری: درمان دارویی می تواند مشکلات رفتاری کودکان مبتلا به اوتیسم را کاهش دهد. همچنین ترکیب ریسپریدون و درمان پاسخ محور در مقایسه با درمان ریسپریدون محض بیشتر باعث کاهش گفتار نامناسب در کودکان اوتیستیک شود؛ بنابراین در کنترل و درمان بیماری مذکور برنامه مداخله ای ترکیبی ریسپریدون همراه با درمان پاسخ محور توصیه می گردد.