استفاده از بیومارکرهای غیر ژنتیکی آنتی گد 65، آنتی انسولین (ii) و c-peptide در افتراق دیابت نوع mody در جمعیتی از بیماران دیابتی استان اصفهان

زمینه و هدف: دیابت شیرین گروهی از اختلالات متابولیک در بدن است که با افزایش سطح قند خون همراه است. دیابت به سه گروه نوع یک (t1d)، نوع دو (t2d) و تک ژنی تقسیم می شود. دیابت بارز شده در بلوغ جوانان (mody) نوعی دیابت تک ژنی می باشد که معمولاً با t1d یا t2d اشتباه گرفته می شود. هدف از این مطالعه، تشخیص mody از طریق مارکرهای غیر ژنتیکی و تعیین فراوانی آن در جمعیت استان اصفهان است که این امر علاوه بر صرفه جویی در زمان و هزینه، در پیش آگهی و ارائه ی درمان مناسب، اهمیت دارد.روش بررسی: در این مطالعه ی توصیفی تحلیلی، 2085 بیمار دیابتی با طول دوره ی بیماری 6-2 سال، مورد بررسی قرار گرفتند و پس از بررسی علائم بالینی، در 57 فرد دارای علائم mody، سه مارکر cpeptide، آنتی گد 65 و آنتی انسولین (ii) با روش الایزا اندازه گیری و با افراد سالم، بیماران مبتلا به دیابت نوع یک و دو تایید شده، مقایسه شد.یافته ها: در این مطالعه ی توصیفی تحلیلی از میان 2085 بیمار دیابتی، در 500 نفر آن ها سن بروز بیماری کمتر از 25 سال بود که از میان آن ها، 57 بیمار مشکوک به mody بودند و پس از بررسی سه مارکر بیوشیمیایی ذکر شده، 41 بیمار برای آنتی گد 65 و آنتی انسولین (ii)، منفی و دارای سطح قابل تشخیص cpeptide بودند و تفاوت سطوح این سه مارکر در گروه مشکوک به mody دارای تفاوت معنی دار (0.001 برای آنتی گد 65، 0.017 برای آنتی انسولین 2 و 0.009 برای cpeptide) بود.نتیجه گیری: استفاده از بیومارکرهای غیر ژنتیکی اختصاصی، برای تشخیص mody بسیار ارزشمند است و می توانند همراه با سایر ویژگی های بالینی، برای غربالگری طیف وسیعی از بیماران دیابتی مورد استفاده قرار گیرند. درنهایت، فقط افراد مشکوک برای انجام تست های ژنتیکی، انتخاب می شوند.