میکروRnaهای کبدی و نقش آن‌ها در ژنوتیپ‌های مختلف عفونت ویروس هپاتیت C

ویروس هپاتیت c، یکی از علل اصلی سیروز و سرطان کبد در سراسر جهان است. قابل قبول‌ترین رژیم دارویی در درمان بیماران مبتلا به عفونت ویروس هپاتیت c استفاده از درمان ترکیبی پلی‏اتیلن گلیکول اینترفرون به‌همراه ریباورین است.مطالعات متعددی نشان داده‌است که به‌دنبال استفاده از رژیم دارویی فوق به‌عنوان رژیم دارویی استاندارد، درصد نسبتاً کمی از مبتلایان به ژنوتیپ‌های 1 و 4 ویروس به حالت پاسخ‌های ویروسی پایدار (svr) (حذف دائم ویروس) می‌رسند (4246 درصد) این در حالیست که میزان پاسخ‌های ویروسی پایدار در مورد ژنوتیپ‌های 2 و 3 ویروس به مراتب بهتر است (7682 درصد).در مجموع، زمان مناسب برای رسیدن به پاسخ‌های ویروسی پایدار در مورد ژنوتیپ‌های 1 و 4 یک سال است در حالی که طول این مدت در ژنوتیپ‌های 2 و 3 حدود 6 ماه است.از سال 2011 استفاده از داروهای ضد ویروسی با عملکرد مستقیم علیه ویروس هپاتیت c برای درمان بالینی آغاز شد که به‌طور مستقیم پروتین‌های کد شده توسط ویروس را مورد هدف قرار می‌دهند.نسل اول مهارکننده‌های "پروتئازhcv ns3/4a " مانند تلاپریویر (telaprevir) سبب افزایش پاسخ ویروسی پایدار در بیماران مبتلا به ویروس هپاتیت c شد.با وجود پتانسیل بالقوه این داروها، رژیم درمانی مذکور با عوارض جانبی شدید همراه است. برای بیماران مبتلا به ویروس هپاتیت c که به درمان سخت جواب می‌دهند، گزینه‌های درمانی بیشتری مورد نیاز است.مطالعات بیشتر برای اثر بخشی و کاهش آثارجانبی داروها نگاه‌ها را به سمت دنیای مولکولی و میکروrnaها سوق داد. میکروrnaها، نقش مهمی در استقرار عفونت ویروس هپاتیت c که در تکثیر ویروس موثر است.در مطالعه مروری حاضر تلاش شده است که از یک طرف عفونت ویروس هپاتیت c، میکروrnaها، بیوژنز آن‌ها و سایر موارد بررسی شود و از طرف دیگر نقش میکروrnaها در چرخه تکثیر hcv ونیز ژنوتیپ‌های مختلف ویروس مورد بحث قرار می‌گیرد.