بررسی اثر یک دوره تمرین منظم شنا با دو مدت متفاوت بر سطوح سرمی نیتریک اکساید، عامل رشد اندوتلیوم عروقی و عامل تغییر دهنده رشد بتا-1 در موش‏های صحرایی نر دیابتی

هدف: یکی از پیامدهای دیابت، اختلال در عملکرد اندوتلیال است و فعالیت ورزشی مناسب به‏عنوان راه‏کاری غیر دارویی توصیه می‏شود. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر دو مدت متفاوت تمرین منظم شنا بر سطوح سرمی نیتریک اکساید، عامل رشد اندوتلیوم عروقی و عامل تغییر دهنده رشد بتا 1 در موش‏های صحرایی نر دیابتی بود. مواد و روش‏ها: 28 سر موش صحرایی نر ویستار به‏صورت تصادفی به 4 گروه (7 تایی) کنترل سالم، دیابت، دیابت تمرین 30 دقیقه‏ای و دیابت تمرین 60 دقیقه‏ای تقسیم شدند. دیابت با تزریق درون صفاقی آلوکسان (90 میلی‏گرم/کیلوگرم) القا شد. آزمودنی‏ها به‏مدت 8 هفته و هر هفته 5 جلسه در هفته، تمرین شنای 30 و 60 دقیقه را انجام دادند. 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، کشته وسپس سطوح گلوکز، انسولین، نیتریک اکساید، فاکتور رشد اندوتلیوم عروقی و عامل تغییر دهنده رشد بتا 1 اندازه‏گیری شد. از آزمون واریانس یک طرفه نیز برای تحلیل داده‏ها استفاده شد (05/0=p). نتایج:القای دیابت موجب افزایش میزان گلوکز، انسولین و عامل تغییر دهنده رشد بتا 1 و کاهش معنی‏دار نیتریک اکساید، عامل رشد اندوتلیوم عروقی شد. پس از 8 هفته تمرین30 دقیقه‏ای شنا موجب معکوس شدن این تغییرات نسبت به گروه دیابت شد (p<0/05). ولیکن تمرین 60 دقیقه‏ای تغییر معنی‏دار ایجاد نکرد (p>0/05). همچنین تفاوت معنی‏دار در سطوح گلوکز، نیتریک اکساید و عامل تغییر دهنده رشد بتا 1 بین دو گروه تمرین 30 و 60 دقیقه‏ای مشاهده شد. نتیجه‏گیری: به‏نظر می‏رسد تمرین شنا با مدت کافی که متناسب با شرایط دیابت باشد، می‏تواند با تاثیر بر عوامل عملکرد اندوتلیال اثر حفاظتی در برابر بیماری‏های عروقی در این بیماران داشته باشد.