طراحی و مقایسه دو نوع نانوژل کیتوسان به منظور هدایت داروی دکسوروبیسین

سیستم‌های متنوع انتقال دارو در ارتباط با درمان انواع سرطان‌ها در حال گسترش است. در سال‏های اخیرکیتوسان از نظر سازگاری زیستی در سلول‏های جانوری و کاربرد آن در زمینه‏های پزشکی و دارویی مورد توجه زیادی واقع شده است. در این تحقیق دو نانوژل کیتوسانی تهیه شد. در تهیه این نانوداروها به عامل‌های حیاتی مثل تنظیم رهایش، جذب و به‌ویژه ارسال هدفمند دارو توجه شده است.مواد و روش‌ها: نانوژل‌های فسفریله کیتوسانی (pcs) و نانوژل‌های میریستیله کیتوسانی (mcs) به‌ترتیب از ترکیب کیتوسان با تری پلی فسفات و میریستیک اسید تهیه و سپس با داروی دکسوروبیسین بارگذاری شدند. نانوژل‌ها با روش‌‌های مختلف مانند میکروسکوپ الکترونی روبشی، پراکنش دینامیکی نور و طیف سنجی مادون قرمز مورد بررسی قرار گرفتند. سمی بودن داروی آزاد (dox)، نانوژل mcs و mcs بارگذاری شده با dox با روش mtt سنجیده شد. نتایج: نتایج حاصل از بارگذاری و رهایش نانوژل‌ها با داروی دکسوروبیسین نشان دهنده ظرفیت بالای بارگذاری و ظرفیت موثر دارو حدود 97 درصد بود. همچنین رهایش ملایم دارو 16-28 درصد از pcs طی 5 روز و 18-40 درصد از mcs در مدت 15 روز بود. dox و mcs-dox اثر کشندگی مشابهی روی سلول‏های سرطانی پروستات (lncap) نشان دادند. نتیجه‌گیری: هر دو نانوژل pcs و mcs هم از نظر اندازه و هم از نظر ظرفیت‌های بارگذاری و رهایش از قابلیت‌های مناسبی برخوردار بودند.