بررسی تاثیر استفاده از پپتید نشانه پروترومبین انسانی بر کارآیی ترشح فاکتور 9 انسانی در رده سلولی hek293t

به‏طور عمده پروتیین‏های یوکاریوتی دارای پپتید نشانه هستند که نه تنها نقش محوری در کارآیی ترشح دارند بلکه در بیان پروتیین نیز اهمیت دارند. فاکتور 9 انعقادی، گلیکوپروتیینی است که نقش محوری در مسیر انعقاد خون ایفا می‏کند. نقص یا کاهش تولید فاکتور 9 منجر به بیماری هموفیلی b می‌شود. در این پژوهش، با هدف افزایش و کارآیی ترشح پروتیین فاکتور 9، عملکرد پپتید نشانه پروترومبین انسانی در سامانه بیانی هترولوگ بررسی شد. به این منظور، کارآیی ترشح پپتیدهای نشانه ابتدا با برنامه‌های رایانه‌ای signalp و predisi و سپس به‏صورت عملی ارزیابی شد.مواد و روش‌ها: با استفاده از روش‌های مولکولی، تکثیر پپتید نشانه پروترومبین انسانی و الحاق آن به بخش بالغ cdna فاکتور 9 انسانی انجام شد. سپس قطعه کایمریک حاصل در مقایسه با فاکتور 9 انسانی با پپتید نشانه بومی در رده سلولی hek293t تحت تنظیم پروموتر سیتومگالوویروس (cmv) در شرایط گذرا به‏طور عملی آزمایش شد. با استفاده از نرم‌افزارهای پیشگویی کننده مبتنی بر الگوریتم شبکه‌های عصبی، امتیازی برای جایگاه برش و کارآیی ترشح پپتید نشانه پروترومبین انسانی و بومی فاکتور 9 ارزیابی شد. میزان فاکتور 9 بیان شده در محیط کشت سلول‌های نوترکیب با rt-pcr و الایزا بررسی شد.نتایج: بررسی‌های رایانه‌ای پیشگویی نمود که پپتید نشانه پروترومبین انسانی در مقایسه با پپتید نشانه بومی فاکتور 9 کارآمدتر است. این پیشگویی با استفاده از روش‌های rt-pcr و الایزا علیه rna کایمری و نیز پروتیین نوترکیب fix به‌ترتیب تایید شد. نتیجه‌گیری: تحقیق حاضر نشان داد که پپتید نشانه پروترومبین انسانی نسبت به پپتید نشانه بومی پروتیین فاکتور 9از کارآیی بالا‌تری برخوردار است. این موضوع با پیش‌بینی‌های حاصل از برنامه‌های رایانه‌ای مطابقت دارد. نتیجه این جایگزینی می‌تواند در فاز بیان پایدار بررسی شود.