اثر تعاملی تمرین شنا و آربوتین بر وضعیت اکسیدانی و آنتی‌اکسیدانی تام بافت کلیه موش‌های دیابتی شده با القای آلوکسان

دیابت یک بیماری متابولیک شایع است که یکی از عوامل بسیار مهم در اتیولوژی آن را صدمات اکسیدانی می‌دانند. هدف تحقیق حاضر، تعیین اثر تمرین شنا با مکمل آربوتین بر وضعیت اکسیدانی (tos) و آنتی‌اکسیدانی تام (tas) بافت کلیه موش‌های دیابتی شده با القای آلوکسان بود. مواد و روش‌ها: 42 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (195 - 220 گرم) به‌صورت تصادفی به 6 گروه (7 تایی) کنترل، دیابت، آربوتین، دیابت- آربوتین، دیابت- تمرین و دیابت- ترکیبی تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 6 هفته تمرین شنا، 5 جلسه در هفته و هر جلسه 6 تا 30 دقیقه بود. دیابت با تزریق درون صفاقی آلوکسان (یک دوز،90 میلی‌گرم/کیلوگرم) القا شد و مکمل آربوتین (50 میلی‌گرم/کیلوگرم)، 5 روز در هفته تزریق شد. موش‌ها 48 ساعت پس از آخرین مداخله‌ها برای تجزیه و تحلیل سطوح tos، tas بافت کلیه کشته شدند. از آزمون تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد (05/0 > p).نتایج: شش هفته مکمل‌سازی با آربوتین، تمرین شنا و ترکیب این دو مداخله منجر به کاهش معنی‌دار میزان tos و افزایش معنی‌دار tas بافت کلیه موش‌های دیابت القایی با آلوکسان شد (05/0p < ).نتیجه‌گیری: تعامل تمرین شنا و مکمل آربوتین می‌تواند نقش مهمی در برابر استرس اکسایشی کلیه با تعدیل وضعیت اکسیدانی و آنتی‌اکسیدانی تام بافت کلیه موش‌های دیابت القایی با آلوکسان داشته باشد.