بررسی اثر اصلاح سطحی نانوذرات دندریمری پلی‌آمیدو آمین با پلی‌اتیلن گلیکول بر کاهش سمیت سلولی

هدف: دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین نسل 5 ابزارهای انتقال ژن چندمنظوره امیدوارکننده‌ای هستند که ویژگی‌های مطلوب متراکم کردن مولکول‌های dna را فراهم می‌کنند، هر چند، سمیت آن‌ها کاربردهای آن‌ها را محدود می‌سازد. سمیت دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین به دوز کاربردی، شماره نسل و نوع آن بستگی دارد، به نحوی که نسل‌های پایین (پایین‌تر از g5) و انواع آنیونی دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین سمیت کمتری را نسبت به نسل‌های بالا و انواع کاتیونی نشان می‌دهد. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر پگیلاسیون بر سمیت دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین نسل 5 است.مواد و روش‌ها: در این تحقیق برای بهبود بخشیدن به ویژگی‌های این مولکول‌ها به‌عنوان حاملین انتقال ژنی، دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین نسل 5 به مولکول‌های پلی‌اتیلن گلیکول با وزن مولکولی 3500 دالتون) با سه نسبت مولی مختلف 10، 20 و 30 متصل شده است. به‌علاوه تعداد زنجیره‌های اتصال یافته توسط دو آزمون tnbsa و المن تعیین شد. تاثیر این درجات مختلف پگیلاسیون بر سمیت سلولی و کارآیی انتقال ژن دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین تغییر یافته، بروی رده‌های سلولی 474-bt و 10a-mcf ارزیابی شد. نتایج: در مقایسه با دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین غیر پگیله، دندریمرهای پگیله شده سمیت کمتری در حالت درون شیشه، به‌ویژه در نسبت‌های مولی بالاتر پلی‌اتیلن گلیکول نشان داده‌است. در بین تمام دندریمرهای تولید شده، دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین نسل 5 که به مولکول‌های پلی‌اتیلن گلیکول در نسبت مولی 1/10 متصل شده‌ توانسته‌است بیشترین انتقال ژن در حالت درون شیشه را در هر دو سلول مورد استفاده در این تحقیق نشان دهد. نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق نشان می‌دهد دندریمرهای پلی‌آمیدو آمین کانژوگه شده با پلی‌اتیلن گلیکول دارای پتانسیل قوی برای انتقال ژن در محیط درون شیشه است.