اهمیت تغییرات اپی‏ژنتیک در بروز سرطان تیرویید و کاربرد درمانی این تغییرات

سرطان تیرویید شایع‏ترین بدخیمی غدد درون‏ریز در سرتاسر جهان محسوب می‏شود. این سرطان یا از سلول‏های فولیکول اپی‏تلیال طبقه‏بندی شده به اشکال سرطان با تمایز بالا (شامل سرطان‏های پاپیلاری و فولیکولر تیرویید، سرطان تیرویید با تمایز کم و آناپلازیک) یا از سلول‏های پارا- فولیکول تولید کننده کلسی‏تونین (مانند سرطان مدولاری تیرویید) مشتق می‏شود. اپی‏ژنتیک به مطالعه تغییرات وراثتی در بیان ژن اطلاق می‏شود که بدون تغییر الگوی توالی dna اولیه رخ می‏دهد. شواهد رو به رشد نشان می‏دهد که تغییرات اپی‏ژنتیکی نقش مهمی را در این سرطان ایفا کرده و به همراه تغییرات ژنتیکی منجر به تومورزایی می‏شود. خاموش شدن اپی‏ژنتیکی ژن‏های اختصاصی دخیل در تمایز تیرویید، در تومورهای تیرویید شناسایی شده ‏است. این تغییرات در ژن‏های سرکوب‏گر و همچنین ژن‏های پیش برنده تومور در اختلال رشد سلول‏های تیروییدی و سایر جوانب تومورزایی دخالت دارد. با این حال، در حال حاضر، هیچ درمان امیدبخشی برای سرطان تیرویید پیشرفته‏ای که به درمان با یدرادیواکتیو پاسخ نمی‏دهد، وجود ندارد. درمان‏های زیستی مورد هدف، برای درمان سرطان تیرویید پیشرفته بر اساس تشخیص جهش‏های اصلی انکوژن پیشنهاد شده است. در این مطالعه مروری، تغییرات اپی‏ژنتیکی رایج در انواع مختلف سرطان تیرویید، استراتژی‏های اپی‏ژنتیکی برای درمان این سرطان، داده‏های تجربی و آزمایش‏های بالینی را به‏ویژه با استفاده از مهار کننده‏های داستیلاز و داروهای دمتیله کننده مورد بحث قرار گرفته است.