آثار سن موش والد بر خصوصیات اسپرمی، میزان گونه‏های فعال اکسیداتیو، آنتی‏اکسیدان‏های داخل اسپرمی و نتایج حاصل از لقاح آزمایشگاهی

هدف: افزایش سن به‏عنوان یک عامل اکسیداتیو روی ناباروری مردان تاثیر دارد. در این پژوهش آثار افزایش سن بر پارامترهای اسپرم، آنتی‏اکسیدان‏های محلول در آب و گونه‏های آزاد اکسیژن داخل اسپرمی و میزان به‏وجود آمدن بلاستوسیست‏ها متعاقب لقاح آزمایشگاهی در موش نر مسن در مقایسه با موش جوان ارزیابی شد.مواد و روش‏ها: 5 سر موش نر مسن 10-12 ماهه و 5 موش نر بالغ جوان 2-3 ماهه نژاد nmri انتخاب شدند. در این مطالعه پارامترهای اسپرم، میزان گونه‏های اکسیژن آزاد، آنتی‏اکسیدان‌های محلول در آب و میزان لقاح آزمایشگاهی در دو گروه ارزیابی شد. نتایج به‏وسیله آزمون‏های تی مستقل و مجذور کای بررسی شد. بین میانگین غلظت آنتی‏اکسیدان‏های محلول در آب و میانگین بازتابش فلورسنت گونه‏های آزاد اکسیژن نیز آزمون همبستگی انجام شد.نتایج: کاهش معنی‏داری (05/0p?) در تعداد، حرکت پیشرونده و شکل طبیعی اسپرم در گروه مسن نسبت به گروه جوان مشاهده شد. بین دو گروه تفاوت معنی‏داری در میزان درصد لقاح آزمایشگاهی و تشکیل بلاستوسیست، سطح گونه‏های آزاد اکسیژن و آنتی‏اکسیدان‌های محلول در آب موجود در اسپرم مشاهده نشد. بین میانگین غلظت آنتی‏اکسیدان‏های محلول در آب و میانگین بازتابش فلورسنت گونه‏های آزاد اکسیژن در هر دو گروه مسن و جوان رابطه معنی‏دار (01/0p?)، معکوس و خطی بود.نتیجه‌گیری: پیری سبب کاهش معنی‏دار در تعداد، تحرک پیشرونده و درصد زنده‏مانی اسپرم می‏شود. در موش مسن و جوان، افزایش سطح آنتی‏اکسیدان‏های محلول در آب با کاهش سطح اکسیدان‏ها همراه است. به علاوه؛ سن موش نر نمی‏تواند بر میزان درصد لقاح آزمایشگاهی و بلاستوسیت‏های حاصل از تکوین این جنین‏ها موثر باشد.